De Utrechtse rockband Ziggy Splynt heeft inmiddels een geweldige livereputatie opgebouwd. Zo gaven ze onder andere een knallend optreden weg bij Club 3voor12/Utrecht en wonnen ze de bandcompetitie ‘Clash of the Titans’. Daarnaast stonden ze al in het voorprogramma van bijzondere buitenlandse acts, zoals de Oekraïense band Stoned Jesus en gitarist John 5 (bekend van Marilyn Manson en Ozzy Osbourne). De speels klinkende eerste EP Join stond vol over-the-top gitaarsolo’s, groovende riffs, een stevige ritmesectie, donkere sferen en zelfs aan pop-punk refererende meezingrefreintjes. Een gevarieerd eerste werkstuk dat nu alweer een opvolger kent. Iets met ‘het ijzer smeden als het heet is’? Opener Red Ross begint als een energieke stuitertrack die gegarandeerd heel de festivalweide in vuur en vlam zet, maar maakt al snel ruimte voor een dosis rust en donkere zang. Vocalen domineren een groot deel van het album. Ze zijn soms rustig en emotioneel en dan weer maniakaal met hoge uithalen. Ze domineren echter wel  erg veel en torenen vaak boven de muziek uit. Het gevolg is dat er instrumentaal geen ademruimte meer overblijft. Zo verdwijnen vooral de gitaren te vaak naar de achtergrond en krijgen ze een meer ondersteunende rol. Het resultaat is dat deze EP donker, dromerig en sfeervol klinkt, maar veel moet inleveren aan rauwe energie. Dat is jammer, want juist wanneer Ziggy Splynt zich focust op stevige ‘stuiterbalmuziek’, komen hun kwaliteiten het meeste naar voren. Dit blijkt in afsluiter Kefas’ Khal, waar vocalen in gevecht gaan met een dikke gitaarmuur en een oorverdovende ritmesectie; dat gevecht wordt glansrijk gewonnen door de gitaren, gelukkig. Het wordt voor Ziggy Splynt de uitdaging om in de studio de juiste balans te ontdekken tussen het neerzetten van mooi donkere sferen en hard rocken. Als die gevonden wordt, kan het volgende werkstuk bijzonder sterk worden.

https://www.youtube.com/watch?v=qn4uXYHJKGA