‘Nostalgia Acts’ noemen ze in Amerika bands die jaar in, jaar uit concerten geven  zonder nieuwe albums uit te brengen. Enerzijds is het leuk dat ze hun fans nog een plezier doen door oude hits te spelen, anderzijds is het teken van gebrek aan inspiratie. In Nederland noemen we dat teren op oude roem of gewoon muzikale armoede. Y&T is een band die in de 21^e eeuw veelvuldig in het clubcircuit te vinden is, maar waarvan de laatste cd al dertien jaar geleden werd uitgebracht. Het stempel ‘nostalgia act’ had de band dus al te pakken. Zanger en gitarist Dave Meniketti belooft de fans al jaren een nieuw Y&T album en dit jaar is het dan eindelijk zover.

Facemelter bevat dertien nummers en een intro die naadloos aansluiten bij hun albums uit de jaren tachtig zoals Black Tiger en In Rock We Trust. Simpele en toegankelijke hardrocknummers met meezingbare refreinen en ballads die het klassieke compositieconcept volgen. Dit album had net zo goed in de jaren tachtig kunnen verschijnen en daarmee is meteen de kracht en zwakte van dit album genoemd. De fans van weleer zullen de muziek als zoete koek slikken, zij die een moderner geluid hadden verwacht komen van een koude kermis thuis.

Met nog slechts twee originele leden in de band, naast Meniketti is bassist Phil Kennemore nog van de partij, klinkt de muziek toch als 100% Y&T. Na het intro zet On With The Show meteen de toon voor de rest van het album. Het is een energieke opener, maar het niveau van bijvoorbeeld Open Fire of Mean Streak wordt niet gehaald. De volgende nummers zijn niet slecht, maar telkens is er dat gevoel dat het vroeger net wat beter, krachtiger en minder voorspelbaar was. Pas bij Wild Child blijkt de band het kunstje nog niet verleerd. I Want Your Money en vooral Hot Shot zijn niet slecht, maar wel van een bedroevende simpelheid. Y&T’s grootste kracht ligt nog steeds in het schrijven van ballads. If You Want Me en Losing My Mind steken met kop en schouders boven de rest van het materiaal uit. Bij het slotakkoord blijkt plotseling dat de heren toch nog een kraker kunnen schrijven die het niveau van Mean Streak haalt. Blind Patriot heet het meesterwerkje. Het gitaarwerk herinnert aan lang vervlogen tijden en het refrein doet denken aan Black Tiger, maar dat komt vermoedelijk door de titel van twee woorden waarvan het eerste één lettergreep en het tweede twee lettergrepen telt en het ritme van beide nummers gelijk is. Jammer dat er niet meer van dit soort krakers op het album staan.

Een muzikant zei eens: “You’re only as good as your last album.” Als we die uitspraak letterlijk nemen is Y&T nog steeds een degelijke hardrockband. Relevant is de band allang niet meer, maar de fans kunnen weer jaren vooruit met deze schijf.