×

Recensie

Rock

15 februari 2016

Wolfmother

Victorious

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Universal Music

Victorious Wolfmother Rock 3.5 Wolfmother – Victorious Written in Music https://writteninmusic.com

Victorious is overtuigend bewijs dat een professionele producer toegevoegde waarde heeft. Het derde album New Crown werd door de band zelf geproduceerd en klonk ronduit als bagger. Voor Victorious werd de hulp van Brendan O’Brien ingeroepen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen want na luttele seconden is al duidelijk dat deze plaat veel beter klinkt dat zijn beruchte voorganger.

De carrière van Wolfmother is net zo wispelturig als het gedrag van bandleider Andrew Stockdale. Dankzij een uitstekend debuut (2005) en verpletterende live shows werd Wolfmother in korte tijd een begrip in het rockwereldje. Opvolger Cosmic Egg (2009) viel eveneens zeer goed te pruimen, maar kort daarna begon de ellende. Er volgden meer bezettingswisselingen dan zonnewendes en uit pure frustratie besloot Stockdale onder eigen naam verder te gaan. Dat leverde in de vorm van Keep Moving (2013) een zeer onderhoudend debuut op. Stockdale leerde echter al snel dat een naam opbouwen geen sinecure is. In 2014 dook Wolfmother uit het niets weer op met het vermaledijde New Crown dat een aantal goede nummers bevatte maar ten onder ging aan de abominabel slechte productie.

Victorious dat verschijnt bij major Universal is in productioneel opzicht dus een verademing. Qua songmateriaal is er niet heel veel veranderd; de muziek van Wolfmother is nog stevig verankerd in de jaren zeventig met invloeden van Black Sabbath, Led Zeppelin, Beatles en Cream. Stockdale schreef alle composities en drukt met zijn kenmerkende stem een enorm stempel op de muziek. Hij speelde zelf alle gitaar- en baspartijen in en deed een beroep op Josh Freeze en Joey Waronker voor de drums. Ian Peres leverde een bijdrage als toetsenist. Het album start energiek met rockers The Love That You Give en het titelnummer. Bij Pretty Peggy komen de Beatles invloeden sterk naar voren en worden we getrakteerd op een stadionnummer dat niet zou misstaan op een Coldplay album. Veruit het meest softe nummer dat Wolfmother tot op heden opnam. Het simpele City Lights laat weer het vertrouwde Wolfmother geluid horen en ook The Simple Life gaat op die voet verder. Gypsy Caravan steunt op een swingend ritme en behoort tot de beste nummers op deze plaat en kan dankzij de tempoversnelling de vergelijking met het glorieuze verleden glansrijk doorstaan. De twee afsluitende nummers zijn degelijk, maar onopmerkelijk; Eye Of The Beholder is zelfs als monotoon te kwaliferen.

Het niveau van de composities is vrij consistent, maar halen niet of nauwelijks het niveau van de eerste twee albums of dat van Stockdale’s solodebuut. De lengte van de liedjes, het aantal (10) en de speelduur (35 min) zijn indirect een indicatie dat de inspiratie bij Stockdale toch wat is afgenomen. Victorious is een degelijk rockalbum dat de vele fans wel zal kunnen bekoren, maar te weinig sprankelt om van een knallende comeback te spreken. Het is zonder twijfel wel een grote stap in de goede richting.

In april komt Wolfmother naar Nederland om hun album te promoten. De show in Paradiso is uitverkocht, maar voor de show in de Oosterpoort (Groningen) op 29 april en 013 (Tilburg) op 30 april zijn nog kaarten te koop.



  1. The Love That You Give
  2. Victorious
  3. Baroness
  4. Pretty Peggy
  5. City Lights
  6. The Simple Life
  7. Best Of A Bad Situation
  8. Gypsy Caravan
  9. Happy Face
  10. Eye Of The Beholder