Rockster in wording Andrew Stockdale beleefde een geweldige start van zijn carrière met het debuutalbum van Wolfmother. De cd kreeg jubelende reacties, leverde in diverse landen een gouden schijf op en de concerten leidden menigmaal tot euforie bij het publiek. Toen het tijd werd voor een opvolger ontstonden er meningsverschillen tussen Stockdale en de andere twee muzikanten.

Stockdale wilde meer de psychedelische kant op terwijl de anderen wilden vasthouden aan de stijl van het debuut. De verschillen bleken onoverbrugbaar waarna het Australische trio uit elkaar viel. Stockdale ging niet bij de pakken neerzitten, rekruteerde drie nieuwe leden en dook na een lange pauze met hen de studio in.

Het resultaat heet Cosmic Egg en afgaand op de Floydiaanse hoes verwacht je muziek als Pink Floyd in de jaren zestig maakte. De eerste twee nummers California Queen en New Moon Rising klinken echter als vanouds: energieke en opzwepende rock. Pas later op het album blijkt dat de band is gegroeid. Sundial en 10.000 Feet bevatten monsterriffs die zo uit de verminkte vingers van Tony Iommi (Black Sabbath) of de knoestige knuisten van Kim Thayil (Soundgarden) hadden kunnen rollen.

Psychedelische invloeden zijn slechts sporadisch te ontdekken zoals op In The Morning, de invloed van meer moderne rockbands is veel evidenter. Een nummer als Far Away had zo op het Chinese Democracy van Guns N’ Roses kunnen staan terwijl Violence Of The Sun klinkt als Guns N’ Roses met Oasis’ Liam Gallagher als zanger. Wolfmother laat duidelijk horen welke bands allemaal van invloed op hen zijn geweest, maar weet toch een eigen geluid neer te zetten. Cosmic Egg mag dan minder energiek en overrompelend zijn als het debuut, het bevat veel meer variatie en experimenteerdrift.

Op Cosmic Egg bewijst Wolfmother een veelzijdige band te zijn die niet voor een gat te vangen is. Hopelijk slaagt Stockdale erin om de band bij elkaar te houden en de missie die hij voor ogen heeft te voltooien.