De vorige plaat van het Canadese Wintersleep, New Inheritors, bracht de band naar een flink aantal steden in Noord-Amerika en Europa. Wintersleep deelde het podium met klinkende namen als Wolf Parade, The Hold Steady, Editors en The Maccabees. Tijdens die tournee  kreeg dit nieuwe album gestalte. Middels slaapkamerdemo’s en soundcheck-experimenten werden losse ideeën uitgewerkt. In de zomer van 2011 zocht Wintersleep de Tarbox Road Studios in upstate New York op om alle aanzetten tot songs in vaste vorm te gieten.

Hello Hum is een bij vlagen bijzonder energieke en stevige plaat. Boeiende gitaarlijnen, verrassende elektronica en dikke drums maken de dienst uit. De pulserende gitaar- en toetsenlijnen van In Came The Flood geven de track een urgentie die de zang van Paul Murphy eigenlijk overbodig maakt. Zijn wat zeurderige voordracht, die het werk van My Morning Jacket in herinnering brengt, is het minst interessante element binnen de songs van Wintersleep. Hiertegenover staat de regelmatig gloedvolle muziek die de band uit de instrumenten tovert. Wat te denken van de bruisende mix van melodieuze indierock en elektronica in Resuscitate of heerlijke, hoekige tracks als Nothing Is Anything (Without You) en Zones? Hier klinkt Wintersleep wel heel overtuigend.

De band neemt halverwege even gas terug, de nodige variatie in acht nemend. Opvallend is Permanent Sigh, een sterke, dynamische song die  ruimte geeft aan een zweverige break, gekleurd door cello. De tekst zit vol intrigerende passages als: “On the bright side, you did your best / The story of your life will be your death” en “All jokes aside, I’ll start over again / With the meaning of life, well, the meaning’s irrelevant / So put all jokes aside, you can’t have your command”.

Rapture is een fraaie track waarin Wintersleep zich even ontpopt tot een soort milde, zwerige Dinosaur Jr-kloon. Unzipper laat weer die lekkere, dikke drums horen die niet zouden misstaan in een punk/hardcoreband, ware het niet dat Wintersleep net even traditioneler klinkt en Paul Murphy nooit echt losgaat. Het is ondertussen wel een van de hoogtepunten van Hello Hum. Net als de met cello verfraaide, sfeervolle rocker Zones. Afsluiter Smoke valt vooral op door het gebruik van de kaossilator. Het is niemand minder dan Dave Fridmann, bekend van zijn productiewerk voor Mogwai, Flaming Lips en Mercury Rev, die deze synthesizer hier ter hand neemt.

De muziek van Wintersleep klinkt vrij conventioneel maar is stiekem toch heel anders dan die van veel andere indiebands. De energieke, volle indierock van de band is niet voor één gat te vangen en vraagt om meerdere luisterbeurten. Geen probleem, Hello Hum, is immers een rijke, dwingende plaat.