×

Recensie

Rock

11 februari 2018

White Moth Black Butterfly

Atone

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: K-scope

Atone White Moth Black Butterfly Rock 4.5 White Moth Black Butterfly – Atone Written in Music https://writteninmusic.com

Deze recensie heeft lang op zich laten wachten. Erg lang. Dat lag zeker niet aan de kwaliteit van het album. Daar kan ik kort over zijn: Atone verenigt melancholie, dromerigheid met fraaie orkestrale passages zonder daarmee op enig moment te bombastisch te worden. De muziek beweegt zich vloeiend van ambient naar folk naar progressieve rock en wordt gedragen door de fraaie stemmen van TesseracT zanger Daniel Tomkin en zangeres Jordan Turner. Voor Daniel was het de mogelijkheid om buiten de werkelijkheid van TesseracT met muziek bezig te zijn die ook andere invloeden laat horen: van Sigur Ros, Massive Attack en Enigma aan de ene kant, via Dredg, Thrice en Tool naar David Bowie en Michael Jackson aan de andere kant van het spectrum.

Het is een album dat je kunt ervaren als een wandeling door een sprookjesbos. Geen sprookjes die allemaal per se gelukzalig klinken of eindigen, nee, ook de donkere kanten zijn vertegenwoordigd op dit album. Het album kent zowel hoop en verlies als thema’s. Mooi hoe de twee stemmen van Jordan en Daniel met elkaar de luisteraar gidsen door deze soms wat donkere wereld. De zorgvuldige orkestratie en het toetsenspel van Randy Slaugh, de subtiele klanken van de gitaar van Keshav Dhar (van het Indiase Skyharbor waarin hij ook al met Daniel samenwerkte) en de zeer passende percussie van Mac Christensen maken dat er op het album veel meer te genieten is dan enkel van de twee stemmen. Het album is als het ware net zo’n avontuurlijke reis als de trips waar sommige fantasy films je in meenemen.

TesseracT mag dan wel de hoofdband zijn waarin we de talenten van Daniel mogen aanhoren; dit album is echter het bewijs dat natuurlijke samenwerking ook buiten groepsverband invulling kan krijgen. De wonderlijke combinatie van ritmes die zo uit de koker hadden kunnen stammen van de wereldmuzikant Peter Gabriel, de zeer sfeervolle klanken die zowel Clannad als Anathema in herinnering brengen en nummers als het openingskwartet die je voor zich in weten te nemen én die met zoveel passie en beleving zijn gespeeld dat je er niet aan voorbij kunt gaan, dat maakt Atone tot een album van formaat. Of het nu de rustige opener I: Incarnate is, de riff die Rising Sun los laat gaan, het stemmige intro van Tempest of de donkere opening van An Ocean Away, White Moth, Black Butterfly laat met Atone horen dat ze, ook in compacte nummers hun progressieve klanken weten in te bedden. Verwacht geen uitgesponnen oefeningen in tempowisselingen, verwacht subtiliteit en emotie bij elkaar gebracht in wonderlijk mooie klanken. Prachtalbum!



  1. I: Incarnate
  2. Rising Sun
  3. Tempest
  4. An Ocean Away
  5. Symmetry
  6. II: Penitence
  7. The Sage
  8. The Serpent
  9. Atone
  10. III: Deep Earth
  11. Evelyn