×

Recensie

Rock

18 juli 2017

Waxahatchee

Out in the Storm

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Merge

Out in the Storm Waxahatchee Rock 4 Waxahatchee – Out in the Storm Written in Music https://writteninmusic.com

Katie Crutchfield AKA Waxahatchee is het punt van rijzende ster allang voorbij. Ooit begon ze met haar zus Allison in verschillende kleine bandjes, met name P.S. Elliot dat er vaak in slaagde lo-fi garagerock en tintjes altcountry tot een rauw en naïef klinkend geheel te kneden. Eerste soloalbum  American Weekend klonk als schelle, oprechte slaapkamerpop die nog wat van de vroegere naïviteit herbergde. Een switch naar meer zoetere pop en een hang naar folk kon bij haar volgende twee albums rekenen op veel lof van zowel pers als fans. Het klonk nog steeds donker, maar zelfbewuster dan ooit, terwijl er gaandeweg ook een grote berg twijfel de muziek in sloop. Liefhebbers waren snel met roepen, “Crutchfield hoort nu eindelijk bij de vaak getormenteerde-, zangeressen van pop- en rockmuziek”: Liz Phair, Cat Power, Fiona Apple,  PJ Harvey en Sinéad O’Connor bijvoorbeeld. Maar waarom? Haar vertwijfeling trof dikwijls geen doel  en mistte een gezicht, alsof ze het zelf ook niet snapte. Dit maakte haar muziek wat richtingloos, zeurderig en minder eigenzinnig, zodat de echte kracht ontbrak.

Op Out in the Storm horen we vooral twee kanten van Waxahatchee. Aan de ene kant is ze boos op haar verleden. Boos op zichzelf dat er zo lang verstoppertje is gespeeld met haar eigen gevoel in een relatie die veel te lang duurde. Aan de andere kant is er hoop op een nieuw leven, vol tijd voor haarzelf en individuele kracht, maar ook tijd voor de mensen die ze lief heeft en eerder te vele negeerde. Dit zijn plotseling concrete emoties en deze zijn zowel voor haarzelf als de luisteraar erg duidelijk. “Everyone will hear me complain,Everyone will pity my pain”,  schreeuwt ze vol overtuiging en een beetje cynisme in de opener. De woede overheerst vooralsnog. Maar al snel is daar de daadkrachtige gedachte om het heft in eigen hand te nemen in 8 ball, Hey I’ll go away. You let me take my own damn car  To Brooklyn, NY, USA”.  Let wel, tot dan toe is het enkel een gedachte, maar het begin is gemaakt. Pas in Sparks Fly is de positieve mindset compleet: “I  See myself clearly for the first time”. Toch duurt het nog een heel album tot de echte “break-up” zich materialiseert met de woorden “But you finally hear me say That I’ll walk, I’m walking away” , maar de weg ernaar toe is altijd inzichtelijk en verhelderend. Het doel, de kracht en de individualiteit zijn gevonden.

Daardoor wordt ook een meer daadkrachtige, simpele muzikale koers gevaren. Veel liedjes kennen een pop-punk structuur met stevig gitaarwerk, een harde ritmesectie en catchy zanglijnen.  Boos als het moet en gepast gevoelig als de tekst erom vraagt. Af en toe zijn er flirts met een rootsy country twang of flarden shoegaze-achtige gitaarfeedback. Beide invloeden zorgen voor meer afwisseling, zonder dat het de muziek onnodig complex maakt. Gelukkig maar. Die eenvoud klinkt precies goed en versterkt het doelgerichte tekstuele concept van het album. Enkel het muzikaal dromerige Recite Remorse conflicteert te veel met waarschijnlijk de meeste boze lyrics van het album en valt daardoor in het water. Topproducer John Agnello zorgt er voor dat er heerlijk rauwe randjes te bespeuren zijn in een verder behoorlijk gladgestreken mix en productie, zoals hij dat eerder deed bij bands als The Thermals, Sonic Youth en Dinsosaur Jr. Niet onbelangrijk is de uiterst kleine rol van zus Allison op voornamelijk keyboards en percussie, dat er ongetwijfeld voor heeft gezorgd dat  Katie zich nog veiliger en trefzeker voelde.

Zo kunnen we kort zijn met afsluitende kernwoorden als: doelgericht, zelfverzekerd, individualistisch, krachtig, hoopvol, positief en muzikaal beknopt en -krachtig. Niets meer, niets minder en zo hoort het.

Tracklisitng Out in the Storm:

  1. Never Been Wrong
  2. 8 Ball
  3. Silver
  4. Recite Remorse
  5. Sparks Fly
  6. Brass Beam
  7. Hear You
  8. A Little More
  9. No Question
  10. Fade