Golem het tweede album van het uit LA afkomstige Wand is een van de meest interessante albums van dit jaar. De vreemde mix tussen psychedelica-, stoner- en garagerock levert vele hoogtepunten op. Eerder dit jaar maakte de band ook al indruk op het Le Guess Who festival.

Maar eerst was het deze avond in het Patronaat Cafe de beurt aan het Nederlandse The Womb (voorheen Pop Up Animal Kids). De band maakt een beetje dromerige psychedelica. Een vleugje Jacco Gardner, een beetje Devandra Barnart en wat Birds. Wat meteen opviel is dat de band een mooi geluid heeft. Er wordt veel met effecten gewerkt, ook op de vocalen en alles klonk prima in verhouding. Wat mij betreft ligt het sixties gevoel er allemaal iets te dik op.

Wand heeft geen last van een bepaald sfeertje neer te zetten. Ze zijn moeilijk in een hokje te plaatsen en dat maakt dit gezelschap al heel interessant. Het knalt alle kanten op. Van Melvins, naar Ty Segall en van Bowie naar Pulp. En dat allemaal ondergedompeld in een heavy psychedelisch geluid Toch wilde het vanavond niet goed lopen. Nadat er tot twee maal toe snaren braken en daarna ook nog wat mis was met de drumkit vroeg zanger / gitarist Hanson zich dan ook af of Patronaat “haunted” was. Desalniettemin waren er zeker magische momenten. Als de band loos gaat op songs als Self Hypnosis In 3 Days zijn ze weergaloos. Hanson’s zang is vaak magisch en zijn gitaarspel zeer bruut. Maar de technische problemen en de vele intermezzo’s in de set maken dat de vaart er iedere keer uit is en dat is jammer. De tweede gitarist was ook een wonderlijk figuur. Af en toe vroeg ik me af of hij wel wist dat hij op het podium stond. Knetter stoned stond hij zich soms openlijk stierlijk te vervelen. Heel bijzonder, maar ook wel weer vermakelijk.

Maar zelfs op half kracht is een band als Wand nog beter en interessanter dan vele andere. Ik wacht op de volgende keer dat ze weer komen.