Veronica Falls is een Engelse band die uitblinkt in het spelen van zomerse rock met mooie samenzang. Nu wordt dit “tweepop” genre bevolkt door talloze bandjes die allemaal min of meer hun inspiratie halen uit de Phil Spector-achtige popbandjes, maar Veronica Falls steekt er toch bovenuit.

Wat hun zo anders maakt daar is moeilijker de vinger op te leggen. Mijn gevoel zegt dat het komt omdat de band een typisch warme jaren ’90 sound toepast en er daarnaast ruimte is voor een vleugje noiserock. De samenzang tussen man en vrouw klinkt direct en energiek, waar de vrouwelijke vocalen meestal de overhand hebben, zijn de mannelijke- zeker niet alleen ondersteuning. De muziek heeft een zekere onschuld, waaraan het andere bands in het genre vaak aan ontbreekt. Zet dit album op en je gedachten dwalen af naar een mooie zomerdag, de geur van pas gemaaid gras en het waterijsje wat je als kind at, dat toen nog maar 1 Gulden kostte. Aan de andere kant is het niet alleen vrolijke nostalgie die de klok slaat, want in de rustigere nummers is er zeker plaats voor bitterzoete mijmeringen en zelfs wat neerslachtigheid. Dit gevoel duurt echter nooit lang. Toch wordt de luisteraar ook goed bij de les gehouden, ondanks de neiging van wegdromen. Gitaren waaieren soms flink fanatiek in het rond en een plotselinge tempoversnelling is de band ook niet vreemd. De combinatie van dit alles zorgt voor een zekere urgentie die vaak wordt gemist. Veronica Falls heeft “het” wel!