In 2007 werd de lang gehoopte reünie van Van Halen eindelijk realiteit. Het werd geen volledige reünie, maar een driekwart versie want bassist Michael Anthony keerde niet terug op het oude nest en werd opgevolgd door Edward’s zoon Wolfgang (vernoemd naar Mozart). Het kwartet toerde door Noord-Amerika en haalde bakken geld op.

In 2012 was er dan 28 jaar eindelijk een magnifieke, nieuwe studioplaat A Different Kind Of Truth. De band toerde opnieuw door Noord-Amerika en gaf in 2013 een concert in Australië en een paar optredens in Japan. De smeekbedes om naar Europa te komen werden niet verhoord en lucratieve aanbiedingen van festivalorganisatoren werden keer op keer genegeerd. De laatste keer dat Van Halen in hun geboorteland speelde was na de eerste liveplaat Live: Right Here, Right Now in 1995 toen Sammy Hagar nog in de band zat. De fans in Europa en Zuid-Amerika die tevergeefs wachten op shows, krijgen nu een livealbum met Roth achter de microfoon. Het album bevat voornamelijk materiaal uit de gloriejaren 1978 – 1984 en werd opgenomen in Tokyo in 2013.

Tokyo Dome – Live In Concert klinkt veel vetter dan Live: Right Here, Right Now simpelweg omdat de nummerkeuze beter is en de opnametechniek geavanceerder. Edward van Halen is nog steeds een fenomenaal gitarist, zoonlief Wolfgang een begenadigd bassist en Alex van Halen een geweldige drummer met een herkenbare groove. Zwakke schakel is zanger David Lee Roth. Roth is een charismatische frontman en vermaakt het publiek met zijn acrobatiek, zwaardvechten, een vlotte babbel en humoristische anekdotes. Zonder de entourage van de concertzaal en beelden van Roth’s capriolen worden zijn tekortkomingen snel duidelijk. Ook het gemis van Michael Anthony’s achtergrondvocalen maakt het er niet beter op. David Lee Roth was nooit een geweldige zanger, maar in de jaren zeventig en tachtig klonk het nog allemaal heel behoorlijk. Daarna ging het bergafwaarts met zijn stem en nu blijkt zijn stem alleen in de lage registers nog te voldoen, maar zodra het de hoogte in moet wordt het pijnlijk. In de studio is dat tegenwoordig eenvoudig te verbloemen, maar op het podium wordt dat lastig. Roth was ten tijde van het concert 58. Verwachten dat hij zingt als in zijn jonge jaren is niet natuurlijk niet realistisch, maar dit is gênant. Feit is dat Roth’s stem versleten is net als die van bijvoorbeeld Paul Stanley (Kiss) en Roger Daltrey (The Who). Natuurlijk, het is rockmuziek en geen opera, maar het is eerlijk gezegd gewoon beschamend hoe oude helden zichzelf te kijk zetten. Normaliter lossen bands dat op door overdubs in de studio, maar Van Halen wilde een echt live album uitbrengen, een concertregistratie zonder overdubs; rauw, energiek en eerlijk. Pijnlijk eerlijk in dit geval. Roth haalt nergens het niveau van de studioplaten en verpest het luisterplezier op een paar nummers met valse noten zoals op I’m The One, Dance The Night Away en Panama. Ook op andere nummers is hij niet bepaald geweldig, maar die zijn nog wel aan te horen. De matige tot slechte zang stemt mij als fan niet bepaald vrolijk. Van Halen is al enkele decennia mijn favoriete band en dan een liveplaat zonder overdubs uitbrengen. De muziek is geweldig, maar de vocalen halen het niveau naar beneden. Dit album komt zeker niet in het rijtje Strangers In The Night (UFO), Live And Dangerous (Thin Lizzy), Live At Leeds (The Who) en Unleashed In The East (Judas Priest) terwijl de muziek dat wel zo rechtvaardigen.

Eerlijk gezegd is het onvoorstelbaar dat men dit uitbrengt. Ik begrijp er werkelijk niets van. De band gooit zijn reputatie te grabbel. Waarom heeft men de zang niet opgepoetst? Het is soms bijna masochisme. Waarom brengt men in hemelsnaam geen oude shows op DVD of BluRay uit? Er zijn genoeg shows opgenomen zoals Fresno 1979, Oakland 1981, US Festival 1983, Buenos Aires 1983 enzovoorts.

Positieve punten zijn er gelukkig te over. Neem de drumsolo. Normaliter vind ik drumsolo’s oersaai maar Alex van Halen komt met een swingende solo vol Latijnse invloeden aanzetten die geweldig klinkt. De jonge Wolfgang blijkt een natuurtalent en geeft nummers als I’ll Wait extra schwung. Women In Love klinkt zelfs beter dan op Van Halen II. Edward is een gitaargod en heeft in 40 jaar niets aan vernuft en speltechniek ingeboet. Een grootmeester! De productie is zoals gezegd fantastisch en glaszuiver. Ondanks de geweldige uitvoeringen zal het door Roth’s vocalen toch kritieken regenen. Dat kan bijna niet anders dan resulteren in het vertrek van Roth. En dan? Een terugkeer van Sammy Hagar is onwaarschijnlijk. Hagar is inmiddels 67 en keert zeker niet terug zonder bassist Michael Anthony en de kans dat Edward zijn zoon aan de dijk zet is nihil. De samenwerking met Gary Cherone was een flop, dus resteren vier opties:

1) De band gaat werken met gastzanger en zangeressen (zoals Slash deed op zijn debuut)

2) De band neemt een instrumentale plaat op. Dat kan best een topper worden, luister maar eens naar The Wild Life demo’s op youtube.

3) Men zoekt een vierde zanger, bijvoorbeeld Keith St John van Burning Rain

4) Men gooit het bijltje erbij neer

In geval van optie 4 kunnen we spreken van een treurig einde van wat ooit werelds beste band was. Als we de hoes als metafoor gebruiken dan is Van Halen de Titanic en Roth de ijsberg. Graag toch eerst nog een echte wereldtournee voor de heren de pijp aan Maarten geven. Kom op Mojo haal de band naar de Ziggo Dome voor het te laat is.