×

Concert

24 mei 2014

Tweede editie Never Mind The Hype onterecht rustig

Geschreven door: Natalie Polman

Gisteravond presenteerde het Apeldoornse poppodium Gigant voor de tweede keer Never Mind The Hype, een avond met drie veelbelovende, prikkelende bands. Voor tien euro zit je drie uur lang gebakken en hoor je wat je nu echt moet horen, aldus Gigant. Vanavond zijn achtereenvolgens John Lennon McCullagh, The Silverfaces en Birth of Joy aan de beurt.

John Lennon McCullagh (GB)

John Lennon McCullagh (ja, zo heet hij echt) uit het Engelse Doncaster is een zestienjarige singer-songwriter gewapend met akoestische gitaar en mondharmonica. Hij is voor de tweede maal in Nederland en mag morgen (Nacht van Kunst & Wetenschap in Groningen) en overmorgen (Sugar Factory, Amsterdam) ook spelen. Wanneer deze jonge ‘lad’ zijn eerste noten aanslaat, staat er maar zo’n twintig man in de popzaal. Een treurige bedoening. Om de vloer wat voller te laten lijken, heeft het personeel twee ronde bartafels neergezet. Maar aan die tafels is het angstvallig leeg. Het publiek staat verspreid bij de bar of in de buurt van de mengtafel. Het deert de zelfverzekerde McCullagh niet. Hij stelt zichzelf voor als simpelweg John McCullagh (“Fuck you for having me here in Holland”) en speelt zijn liedjes geconcentreerd. Zijn stem vliegt af en toe onaangenaam uit de bocht en het geluid staat niet al te lekker afgesteld, maar het lijkt de jongeman niet te deren. Zijn liedjes en voorkomen doen nog het meest denken aan dat van Jake Bugg, die rond dezelfde leeftijd doorbrak. De zaal loopt halverwege het optreden wat voller, maar echt enthousiast weet McCullagh de mensen niet te krijgen. De liedjes missen inderdaad wat flair en stoppen ook wat abrupt. Maar goed, de beste kerel is ook pas zestien. We gunnen hem nog wat rijptijd.

The Silverfaces

The_Silverfaces-Jesse_Koch

The Silverfaces (in januari 2014 op Afterslag)

Als tweede mag The Silverfaces aantreden. Deze jonge band is pas net begonnen maar wordt nu al flink geboekt. Zo stonden de jonkies op Life I Live Festival, deden ze onlangs de supportact van White Denim in Melkweg en mogen ze aantreden op Festival DeBeschaving. Frontman Jesse Koch is duidelijk fan van Jack White. Aan alles heeft hij gedacht: een wilde bos krullen, hoed, blouse en net jasje. Toetsenist Martin Scheppink doet het met een fiftieskuif en drumster Nienke Overmars en bassiste Sonya Vos zijn bescheiden casual gekleed. Het maakt ook eigenlijk weinig uit. De muziek die dit kwartet produceert klinkt als een fijne mix tussen Led Zeppelin, The Doors en (hoe kan het anders) The White Stripes, overgegoten met een sausje Pink Floyd en Deep Purple. Qua inspiratiebronnen vergelijkbaar met die van de hoofdact van vanavond, Birth of Joy. De band is bijzonder lekker op elkaar ingespeeld en de langere jams zijn allesbehalve langdradig of saai. Om het publiek (nu zo’n zestig man) meer naar voren te krijgen springt Koch het publiek in en daagt achtereenvolgens een forse man en een jong meisje uit door ze indringend aan te kijken en wat onverstaanbare dingen te roepen. Het werkt. Mensen worden als door een magneet naar voren getrokken en beginnen zowaar te bewegen. De band sluit af met een puike cover van Led Zeppelin’s Rock And Roll. Reken maar dat na vanavond weer meer mensen zich fan van The Silverfaces noemen.

Birth of Joy

Ze brachten eind januari hun beste plaat tot nu toe uit (Prisoner) en worden eindelijk opgepikt in Nederland (Dauwpop en Pinkpop 2014 zijn in the pocket): de mannen van Birth of Joy. Het is duidelijk waar men hoofdzakelijk voor gekomen is vanavond. De bartafels zijn inmiddels bemand (jammer genoeg worden ze niet weggehaald). De band opent met een paar ‘oudjes’ van de eerste twee platen Make Things Happen (2011) en Life In Babalou (2012) en het is aan alles af te zien en horen dat Birth of Joy weinig anders doet dan optreden: de gitaar, drums en orgel klinken samen zo heerlijk vol Birth_of_Joy-Kevin_Stunnenbergen melodieus, daar wil je alleen maar meer van. Zanger/gitarist Kevin Stunnenberg verstaat bovendien zijn taak als frontman. Hij benut het hele podium, staat wijdbeens te headbangen of zijn stembanden kapot te schreeuwen en tuurt naar het publiek als een koning naar zijn onderdanen.

Het publiek, dat qua leeftijd opvallend gemêleerd is, glimlacht steeds iets breder en laat, eerst voorzichtig en later steeds vastberadener, de heupen swingen. Als de band achtereenvolgens perfecte uitvoeringen van Three Day Road en Grow van de laatste plaat doet, is de euforie voelbaar. Toch blijft het publiek bescheiden applaudisseren. Er wordt in stilte genoten. Pas tegen het einde wordt het woeliger. Handen gaan de lucht in en er wordt steeds harder gejoeld. Wat er ook gespeeld wordt, alles gaat erin als koek. Know Where To Run, Fat Fish, How It Goes, Rock & Roll Show, het wordt allemaal met zoveel aanstekelijke energie gebracht, dat het publiek na de laatste noten vermoedelijk met ontwenningsverschijnselen onderweg was naar huis. Deed het trio vorig jaar al een propvolle tour door Europa, nu is Nederland eindelijk klaar voor de stuwende, beukende en uiterst dansbare rock ’n roll van Birth of Joy.

P.S.: Benieuwd naar het verslag van de eerste editie van Never Mind The Hype? Lees het hier.

De foto’s (door René Koele):