×

Recensie

Rock

23 augustus 2019

Tropical Fuck Storm

Braindrops

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Joyful Noise Records

Braindrops Tropical Fuck Storm Rock 4 Tropical Fuck Storm – Braindrops Written in Music https://writteninmusic.com

Debuutalbum A Laughing Death in Meatspace van de Australische rockband Tropical Fuck Storm was qua geluid nog erg schatplichtig aan het bombastische en bluesy noiserockgeluid van The Drones. Wat wil je ook als beide oprichters Fiona Kitschin en vooral leadvocalist Gareth Liddiard zo bepalend waren voor het eigenzinnige geluid van die band. Toch hoorde je op dat debuutalbum al duidelijke verandering: veel samenzang tussen de dames als achtergrond bij Liddiard, als ook invloeden van funk en electronic. Ja, Tropical Fuck Storm was zowaar een beetje dansbaar en durven we te zeggen catchy? Maar laat er geen vergissing over bestaan, boven alles was de opgeroepen sfeer nog steeds pikzwart en erg rauw.

Die catchy funksound wordt op dit nieuwe album nog veel verder uitgewerkt en ook de samenzang tussen de bandleden domineert meer. Ook is Liddiard met zijn karakteristieke vocalen meestal nog wel de leadzanger, maar is de vocale rol van de dames nu zo groot en bepalend dat je het nog moeilijk “zijn band” of “The Drones 2” kan noemen. Nergens is dat duidelijker dan op Who is my Eugene? , waar Erica Dunn stevig de leadvocals in handen neemt in een funky discosong over  Brian Wilson en Eugene Landry. Luister ook eens naar de percussieve funk van de titelsong, waar vooral Erica Dunn en Gareth Liddiard met elkaar in gevecht zijn, muzikaal begeleidt door zoveel grooves en rare tempowisselingen; je wilt dansen, maar wanneer blijft het lied nou eens stilstaan, zodat je eindelijk snapt hoe het ritme werkt?  Op het moment dat de band dan toch de rust neemt voor een ballad, zoals in Maria 62 en –63, vliegen er even later toch weer dissonante gitaarsolo’s, stotterende drum(beats) of rare noise uitbarstingen om je oren.  Vooral die gitaarsolo’s behoren tot de meest onverwachte, tot het valse aan toe. Vreemder, en meer dissonant ga je het dit jaar niet snel horen. Juist omdat de bombast zo zwaar is afgenomen op dit album komen die bevreemdende uitbarstingen nog meer als een verrassing.

Tekstueel is het heel wat makkelijker te behappen, soms dan toch.  Aangezien ongeveer de helft van deze liedjes gewoon over liefdesrelaties gaat. Verbitterd, cynisch..dat wel. Maar zijn we anders gewend van deze Australiërs?  ““Do you think about me like I think about you? Or is that just impossible too?” , begint het nog hoopgevend. Dat is maar voor korte duur, zo bewijst de echtscheiding in Aspirin: “You were the best time I remember, and I do ’cause life is dull. It’s like you’re half the fucking neurons in my skull”. Gezellig, jongen (en meiden)! Ingewikkelder word het als de band het diepe induikt en (sociaal-)politieke onderwerpen gaat mengen met science-fiction, zoals in het haast literaire Maria 63 dat handelt over Maria Orsic, nazisme, heksen, aliens en “alt-right” samenzweringen in het algemeen.

Tropical Fuck Storm kan gerust op deze voet verder gaan, graag zelfs. De mix van funk, disco, catchy klanken, noiserock, blues, psychedelica, noise en toch ook dat tikje bombast is namelijk zeer eigenzinnig. Niet mooi, dat is niet het juiste woord. Eerder lelijk, maar dan mooie lelijkheid. Snapt u het nog? Koppel dat aan de donkere, zwarte sfeer die deze keer iets meer neigt naar melancholie en je hebt wederom zware kost. Toch is het zware kost die dikwijls lekker swingt. Kijk alleen uit voor die bevreemdende gitaarsolo’’s en spontane noise.



  1. Paradise
  2. The Planet Of Straw Men
  3. Who's My Eugene?
  4. The Happiest Guy Around
  5. Maria 62
  6. Braindrops
  7. Aspirin
  8. Desert Sands Of Venus
  9. Maria 63