Op 4 januari 2012 stond ze nog in de kleine zaal van Paradiso, ruim een jaar later is ze de hoofdact in een goed gevulde grote zaal in hetzelfde prachtige pand. De  carrière van de 25-jarige Trixie Whitley, de dochter van de in 2005 overleden zanger/gitarist Chris Whitley, zit behoorlijk in de lift.  Zeker sinds zij in 2010 samen met Black Dub, de door producer Daniel Lanois opgerichte gelegenheidsformatie die naast Trixie (zang) en Daniel (gitaar, piano) Daryl Johnson (bas) en Brian Blade (drums) in de gelederen had, het gelijknamige debuutalbum opnam.

Toch was Trixie ook ruim voor die tijd al druk bezig met het schrijven van eigen songs, resulterend in de twee ijzersterke EP’s Strong Blood (2008) en The Engine (2009). In 2011 bracht ze een live EP uit, Live At Rockwood Music Hall en na het touren met Black Dub richtte Trixie zich volledig op haar eerste volledige album Fourth Corner, dat vorige maand is uitgebracht.

Voordat Trixie met haar band het podium betreedt kunnen we eerst flink genieten van Ian Clement. De zanger van de (stoner)rock band Wallace Vanborn brengt deze maand zijn solo debuutalbum Drawing Daggers uit. Met de twee fraaie singles Little Knife en Interview bewerkstelligde hij al dat we met hoge verwachtingen naar het complete album uitkijken en ook live maakt hij dit, samen met zijn zeer geïnspireerd klinkende band meer dan waar. Voor een voorprogramma speelt hij een lekker lange set nummers die variëren van ingetogen en meeslepend naar heftig en overtuigend, doelbewust rockend. We blijven hem zeker in de gaten houden!

Terwijl de zaal behoorlijk is volgestroomd neemt Trixie met haar band het muzikale heft in handen en begint zij met het krachtige Irene aan een zowel spannende als overtuigende live-set.  Alle nummers van het geweldige nieuwe album Fourth Corner worden gespeeld, aangevuld met een paar oudere songs. ‘Ik zie u graag’, roept een enthousiasteling uit het publiek tijdens het optreden, waarop Trixie rustig maar vereerd reageert met ‘ Ik zie u ook graag!’ De zangeres voelt zich al snel thuis in Paradiso, zeker ook omdat blijkt dat het tijdens de rustige nummers vaak zo muisstil in de zaal is dat je alleen lege (drink)bekers hoort vallen. Dat kan ze erg waarderen en die waardering spreekt ze ook uit.  Haar schoenen, waar ze eerder op de avond menigmaal het ritme stampvoetend mee heeft onderstreept, trekt ze op een gegeven moment uit (ze zitten niet lekker meer) om vervolgens de rest van de show op blote voeten verder te gaan.

Vooral wanneer haar stem kan excelleren zoals in het verstillend mooie Pieces en de eerste single van het album Breathe You In My Dreams voel je de bewondering in de zaal. Bij beide nummers begeleidt ze zichzelf op piano. Dezelfde impact heeft het intens klinkende Morelia. Maar ook met het stevige, doch minder toegankelijke Gradual Return, Hotel No Name en Never Enough pakt ze het publiek in. Hoe goed de nummers van Fourth Corner zijn wordt live meteen bewezen. Of het nu de meeslepende titelsong, het spannende opgebouwde Silent Rebel Pt.2, single kandidaat Need Your Love of het verstillende Oh, the Joy is, stuk voor stuk zijn het songs die bulken van kwaliteit en ze worden in Paradiso op overtuigende wijze gepresenteerd.