De titel van het nieuwe Triggerfinger album doet vermoeden dat we met een zeer donker en zwaar album te maken hebben. De adellijk blauw gekleurde hoes voert je echter terug naar tijden van Louis XIV en zet je op het verkeerde been. Meer van het zoetsappige I Follow Rivers? Neen, driewerf Neen. In donkere tijden brengen de Heeren van Triggerfinger het licht. Donker licht wel te verstaan. Stijlvol surrealisme ten top.

By Absence Of The Sun is het tweede Triggerfinger album geproduceerd door Greg Gordon en het heeft een andere dimensie. Het album is zwaarder, onheilspellend en duister. Er zit meer, veel meer groove in. Meer diepgang in de teksten: Talk to me, Mysteriously, Give me your hand, The path is free. Monsieur Paul gaat daarbij met zijn bas lager dan laag. Niks hoekig, hard en lomp, maar eirond met bijbehorend groovy gevoel.

Dat het om grote mensen muziek gaat maakt opener Game direct waar. Rauw, vunzig, zwaar waarna de single Perfect Match je erna op adem laat komen. Een beetje poppy, maar dan “who’s your daddy” ondeugend . Ruben heeft zichzelf daarbij in Black Panic herontdekt. Waar Monsieur Paul een andere route naar de lugubere krochten heeft terug gevonden en Mario zich in zijn drum bijna verliest, druipt bij Ruben de geilheid er aan alle kanten af. Een soort van crooner, maar dan in een zeer vergevorderd stadium. Bij Off The Rack is dit in een herkenbare zwoele traagheid verder meer vorm gegeven. Luister daarbij naar … And There She Was, Lying In The Wait. Doorduwend, pompend, stuwend met een groove waarbij stilzitten niet mogelijk is.

Triggerfinger is verworden tot een merk. Trendy rock-’n-roll in stijlvol maatpak met bijbehorende goed zittende oude schoenen. Er wordt in By Absence Of The Sun gedeeltelijk teruggegrepen naar snode en vege soundscapes en invloeden van eerdere albums. Dit pakt zeer goed uit. Daarbij wordt alles wat onheilspellend is uit de diepten onder putdeksels losgelaten. Verdwaasd blijft men achter tot het lichaam wordt bevrijd.