Het Groningse trio traumahelikopter joeg in 2013 met razende spoed het muzieklandschap binnen met twee gitaren, een minimalistisch drumstel en de vurige vocalen van frontman Mark Lada. Waar de liedjes op het vorige album I Don’t Understand Them At All vaak al langer duurden en dynamischer waren dan op het ‘in your face’ debuut, klopt alles op Competition Stripe. traumahelikopter heeft nog steeds meer dan genoeg te melden en doet dat met klare taal (“Who gives a fuck about rock ’n roll?”, “I don’t want this job no more”), gierende gitaarsolo’s en een eerlijkheid die niet te veinzen is. Lada klinkt woest (Somewhere, Almost Over Now), wanhopig (Negative Feelings) en breekbaar (Another Year, Parking Lot), zonder zichzelf te overschreeuwen en de band weet in alle treurnis en ellende altijd sprankjes hoop te verweven, met als ultiem voorbeeld afsluiter Pull Me Down, waarin de boel tegen het einde omhoog krabbelt. traumahelikopter vliegt zekerder dan ooit.