×

Concert

27 juli 2016

Tijuana Panthers laat zon langer schijnen in Rotown

Geschreven door: Natalie Polman

Label: Innovative Leisure

Het eigengereide surfrocktrio Tijuana Panthers deed gisteren de knusse popzaal van het Rotterdamse Rotown aan. De heren uit Long Beach, Californië, leverden vorig jaar hun vierde langspeler Poster af. Gitarist Chad Wachtel, bassist Daniel Michicoff en drummer Phil Shaheen zijn dertigers die al lang samen spelen (en surfen!), ook al voor Tijuana Panthers. Deze band bestaat inmiddels alweer zo’n tien jaar. Underground zijn de mannen echter nog steeds, bewijst ook de opkomst vanavond. Zo’n zestig tot zeventig mensen wisten de zaal te vinden.

(c) Joris van den Berg

(c) Joris van den Berg

De concertposter belooft een geluid dat klinkt als onder meer Allah-Las, Black Lips en The Cramps. Met die laatste traden de ‘Panthers’ zelfs al op. Wij voegen aan dat lijstje graag The Beach Boys toe. De muzikale invloeden verklaren wellicht het diverse publiek, want wachtend op de band zien we zowel vijftigers in zwarte skinny jeans en shirts van punkbands als jongens van amper 20 met hippe brillen en mooie meisjes in strakke topjes.

Zo eigengereid als Tijuana Panthers is, wandelen de drie iets na negen uur – een halfuur later dan de poster zegt – in uiterste kalmte het podium op, om vervolgens, weer tegen alle regels in, te openen met Playing For The Old, een – vermoedelijk – nieuw nummer van een binnenkort uit te komen EP. Een bedeesde binnenkomer, maar gelukkig draagt de vrolijke gitaarintro van Foolish, de albumopener van Poster, de zomer Rotown binnen.

(c) Joris van den Berg

(c) Joris van den Berg

Na oudere liedjes Creature en Bainbridge van debuutalbum Max Baker uit 2010, die zorgvuldig uitgevoerd worden, brengt Torpedo (Wayne Interest, 2014) de van geluk vibrerende zaal inclusief band in extase. De glinstering in de ogen van de van jeugdigheid blakende muzikanten wordt steeds heviger en Michicoff schiet met zijn lijf en basgitaar al snel alle kanten op waarbij zijn bescheiden vetkuif op en neer stuitert. De oude punkers op de vloer swingen ingetogen maar toch overtuigend, meisjes huppen opgewonden op en neer, een jongen sluit hoofdwiegend zijn ogen en niemand kijkt chagrijnig.

(c) Joris van den Berg

(c) Joris van den Berg

Vertederend is hoe de schuchtere Wachtel tussen twee liedjes door opmerkt hoe sexy de twee meisjes rechts vooraan dansen. Verder blijft de communicatie tot vlak voor het einde beperkt door nauwelijks te horen ‘thankyou’s’ van Michicoff en een duim omhoog van Wachtel. De veelal korte liedjes worden zonder extra jams of poespas in hoog tempo achter elkaar over het publiek gegoten.

Het geeft allemaal niks. Sterker, hoe verder de set vordert, hoe meer swing in de heupen van de toehoorders komt en hoe meer ze lijken te verlangen om meer. Wall Walker (Semi-Sweet, 2013), Gated Patio (2015) en het briljante Cherry Street (2014), het smaakt allemaal te goed. Redheaded Girl (EP, 2008), met de warme zang van Wachtel, wordt herkend en niet alleen door roodharige meisjes meegezongen. De meeste dansers volgen echter in een springerig blokje met onder meer Front Window Down (2015), het punkachtige Don’t Shoot Your Guns (2008) en Right And Wrong (2015), een cover van The Soft Pack. Vooral deze laatste brengt de show tot een climax. Michicoff tilt zijn basgitaar vergezeld door een schijnbaar ongeroerde gezichtsuitdrukking boven zijn hoofd en Shaheen vergeet in alle intensiteit soms op zijn bekkens of snaredrum te slaan.

(c) Joris van den Berg

(c) Joris van den Berg

Als de band na nog geen uur spelen een toegift wil doen, houdt plots Wachtel’s gitaar het voor gezien. Half van het publiek weggedraaid probeert hij met een moeilijk gezicht de boel te fiksen. Drummer Shaheen vindt het goed genoeg klinken en dus wordt Crew Cut (2008) toch ingezet. Na enkele seconden draait Michicoff zich echter om richting versterker om het hele nummer niet meer van die plek te komen. Terwijl hij poogt zijn instrument te repareren, blijft hij spelen, maar het klinkt niet zoals het hoort. Bas ook kapot. Dus wordt laatste nummer This Town (2010) met de twee overgeblevenen erdoor gejaagd. Het publiek danst er niet minder om. Hun zomerse dag is verlengd dankzij Tijuana Panthers.
(c) Joris van den Berg

(c) Joris van den Berg