×

Recensie

Rock

14 mei 2018

The Who

Live At The Fillmore East 1968

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Polydor

Live At The Fillmore East 1968 The Who Rock 4 The Who – Live At The Fillmore East 1968 Written in Music https://writteninmusic.com

Vlak voor The Who The Who Sell Out uitbracht speelden ze een aantal concerten in de Fillmore East in New York. De opnamen werden tot nu toe nooit officieel uitgebracht maar nu gelukkig, opgepoetst, wel.

Het gaat om een legendarisch optreden waarbij de band onder meer Allen Toussaint’s Fortune Teller en lange versies van A Quick One en Relax speelde. En een heel dikke ruim half uur durende versie van My Generation waarbij op het einde ook duidelijk het legendarische molesteren van de instrumenten, vooral gitaar en drums, te horen is en de band uit die puinhoop het podium verlaat.

Dat The Who in 1968 aan het uitgroeien was tot een wereldband die legendarisch zou gaan worden, wordt wel heel duidelijk als je de opnamen van de tweede avond hoort. Wat een ongelooflijke energie heeft daar van het podium gespat. En wat een fascinerende muzikanten waren Keith Moon, John Entwhistle en Pete Townshend toch bij elkaar. Die constant kletterende en roffelende Moon, die steady, die heerlijke zware doch vloeiende baslijnen van Entwhistle en die rake gitaarpartijen van Townshend, van tokkelend tot aan hevig rockend en uit de bocht gierend, maken een wonderbaarlijk dikke sound die maar door weinigen onovertroffen is. Daltrey is in die pre-Tommy periode nog niet zo nadrukkelijk aanwezig. Zijn gouden jaren zouden echter snel volgen.

Luister toch eens naar die explosieve versie van Relax en begrijp helemaal wat ik net neerschreef. Wat een ongelooflijke energie spat er van die track af zeg en wat slaat de song mooi af naar een knap staaltje improvisatie. Dit is hoe rock gespeeld moet worden. De Fillmore East versie van A Quick One (While He’s Away) knalt daar nog eens met ruim 11 minuten overheen. Echt zo’n typisch in verschillende secties gelaagde Townshend track die tot een wonderbaarlijke climax wordt opgebouwd (eigenlijk al een directe aangever voor Tommy dat vier jaar later zou uitkomen). Op het album al geweldig maar live nog imponerender.

Natuurlijk zijn hun versies van C’mon Eberybody en Shakin’All Over, in die tijd veel gespeelde rockklassiekers, fijn om te horen door die Who energie maar dan toch liever die extra langere versie van My Generation. The Who op haar energiekst en als je bij het slot van de song komt en je ogen sluit kun je je de beelden van die puinhoop die op het podium ontstaat gelijk voor de geest halen.

Live At The Fillmore East 1968 is een erg fijne uitgave. Door toenmalig manager Kit Lambert werden beide avonden opgenomen maar omdat de eerste avond qua opnamen volledig verknald was en er dus alleen een tweede avond was, durfde hij en de band het niet aan deze uit te brengen. Nu prachtig gerestaureerd gelukkig toch uitgebracht blijken het opnamen die een band in topvorm laat horen. In de wetenschap wat The Who een paar jaar later voor de muziekgeschiedenis ging betekenen een extra fijne release.

Tracklisting Live At The Fillmore East 1968:

CD1:

  1. Summertime Blues
  2. Fortune Teller
  3. Tattoo
  4. Little Billy
  5. I Can’t Explain
  6. Happy Jack
  7. Relax
  8. I’m A Boy
  9. A Quick One One (While He’s Away)
  10. My May
  11. C’Mon Everybody
  12. Shakin’All Over
  13. Boris The Spider

CD2:

  1. My Generation (33.02)