Na het debuut werd The Temperance Movement in tal van media bestempeld tot de grote hoop van de Britse rock. De band toerde, toerde en toerde om haar naam op traditionele wijze bij het publiek tussen de oren te krijgen. Ook wij waren onder de indruk van de live show die de band in Amsterdam gaf. De band werd zelfs door hun grote voorbeeld Rolling Stones persoonlijk benaderd en uitgenodigd als support en mocht enkele prijzen in ontvangst nemen voor hun debuutalbum.

Het intensieve toerschema werd gitarist Luke Potashnick vorig jaar teveel. Hij pakte zijn biezen en koos voor een rustiger bestaan. De tournee werd afgemaakt met gitarist Jacob Hildebrand, maar deze kreeg geen vaste aanstelling. Op de promotiefoto’s voor het nieuwe album is The Temperance Movement derhalve tijdelijk een kwartet.

Op 15 januari wordt het o-zo-belangrijke tweede album White Bear uitgebracht. De verwachtingen waren natuurlijk hooggespannen en na enkele luisterbeurten mogen we concluderen dat The Temperance Movement niet teleurstelt. White Bear is in enkele opzichten een stap vooruit ten opzichte van het debuut en zonder meer een hele goede rockplaat, maar een allesverpletterende indruk maakt het album helaas niet. Ook de speelduur is met 35 minuten een stuk korter dan het debuut.

Het album schiet met Three Bulleits (geen tikfout) energiek uit de startblokken en klinkt door zijn opzwepende groove meteen vertrouwd. Get Yourself Free is meer ontspannen en bevat lekker gitaarwerk. A Pleasant Peace I Feel is een volwassen compositie met een arrangement dat aantoont dat de band de voorbije jaren flink is gegroeid. Typisch een nummer van een band die op termijn grote arena’s en stadions gaat vullen. Battle Lines is ook zo’n lekkere stamper met een swingende groove. Hopelijk trekken bassist Nick Fyffe en drummer Damon Wilson het zware toerschema wel, want dat dynamische duo legt toch wel een heel fijn fundament.

Sterkste troef van de band is en blijft zanger Phil Campbell die vol passie kan schreeuwen, ontroeren en meeslepend kan voordragen. Op het titelnummer komen de invloeden van Rolling Stones en The Faces nadrukkelijk naar voren. Het hoogtepunt staat helemaal aan het eind van het album: I Hope I’m Not Losing My Mind, een korte ballad volgens de beste rocktradities. White Bear is een oerdegelijk album dat zijn weg naar veel bluesrock liefhebbers zal weten te vinden. Op 5 februari staat de band in de Melkweg in Amsterdam. Mis het niet. Het zal niet lang meer duren voordat de band in grotere zalen staat.