×

Recensie

Rock

08 augustus 2018

The Magpie Salute

High Water I

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Provogue / Mascot

High Water I The Magpie Salute Rock 3.5 The Magpie Salute – High Water I Written in Music https://writteninmusic.com

Na ronduit roerige tijden met broertje Chris Robinson is Rich Robinson na tal van omzwervingen eindelijk in rustiger vaarwater terecht gekomen. Hij heeft zich omringd met muzikale scheepvaarders die hem al op vele tochten vergezelden. In de line-up vinden we gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien terug, zanger John Hogg kennen we nog van Hookay Brown en ook keyboardspeler Matt Slocum en drummer Joe Magistro zijn geen onbekenden voor Robinson. Na de magistrale livedubbelaar die vorig jaar verscheen waarop geweldige versies staan van tal van rockklassiekers, keken we reikhalzend uit naar het debuutalbum met eigen materiaal.

Na een paar luisterbeurten is duidelijk dat Robinsoe en co een vertrouwde koers varen. De rock & roll van The Black Crowes vinden we terug op het openingsnummer Mary The Gypsy, de single Send Me An Omen en ook op Take It All droppen de heren een stevig anker in de rockzee. Op nummers als High Water, For The Wind en Sister Moon zetten de heren een melancholisch fokje bij en zeilen moeiteloos langs americana en blueskusten. Dat Robinson gecharmeerd is van Rolling Stones is natuurlijk allang bekend en ook op dit album komt dit tot uiting in Can You See. Het Crosby, Stills, Nash riviertje wordt gevolgd op Walk On Water en You Found Me. Het ingetogen Color Blind luistert eveneens heerlijk weg en nodigt uit om met een koptelefoon neer te vleien bij een meertje op een zonnige dag. Enige zwakke schakel is het honky tonk nummer Hand In Hand dat de sfeer oproept van een saloon in een western film.

Afgezien van de sterke productie, had Magpie Salute’s debuutalbum zo in de jaren zeventig opgenomen kunnen zijn. Het is een plaat met een nostalgisch geluid dat laveert tussen rock, blues en verwante genres. De bandleden draaien al heel wat jaartjes mee en missen de vuigheid en onstuimigheid van Greta van Fleet, Rival Sons, Monster Truck of Jetbone, maar compenseren dat met ervaring en een sterk gevoel voor timing. Het slotnummer Open Up kabbelt op een deinende baslijn en is eigenlijk het meest avontuurlijke en moderne nummer van het hele album.

The Magpie Salute’s debuut is als een zeilboot. Je moet eerst een paar tochtjes maken om de boot goed te leren kennen en waarderen. Vooral de wat oudere luisteraars hebben er met dit album een goede plaat bij. Toch blijft er iets knagen want de enorme belofte van de livedubbelaar wordt niet helemaal ingelost.

Nog even over de naam van de band. Hierover zei Robinson: “I have always loved the element of Crowes, but they have a dark connotation. Magpies are revered by ancient and indigenous cultures around the world, because they walk the bridge between dark and light. A magpie is also a cousin to a crow.”

Naar verluidt verschijnt volgend jaar al deel II van dit album. We zijn benieuwd. Voor de snelle beslissers: de band staat donderdag 9 augustus in de Amstelkerk in Amsterdam.



  1. Mary The Gypsy
  2. High Water
  3. Send Me An Omen
  4. For The Wind
  5. Sister Moon
  6. Color Blind
  7. Take It All
  8. Walk On Water
  9. Hand In Hand
  10. You Found Me
  11. Can You See
  12. Open Up