Dit combo vormde jarenlang de muzikale uitlaatklep voor Chris D.(Desjardins), naast zanger en poeet een niet onverdienstelijk filmmaker en recensent  bij Slash, het toonaangevend magazine tijdens de vroege punkrockscène van LA. The Flesheaters  groeiden uit tot een plaatselijke instituut, met een telkens wisselende lineup. Vooral zijn tweede in ‘81 eigen beheer uitgebrachte langspeler A Minute To Pray, A Second To Die blijft memorabel. De ondersteuning van twee spilfiguren van de ontluikende scène is daar niet vreemd aan. John Doe destijds nog bij X, bracht percussionist D.J. Bonebrake mee en Dave Alvin was vergezeld door twee kompanen uit The Blasters,  drummer Bill Bateman en saxman Steve Berlin die destijds de overstap naar Los Lobos nog niet had gezet.

Dat superieure clubje werd na zevenendertig jaar herenigd voor een tweede opnamesessie en de impact is meteen merkbaar in de opener Black Temptation krijgt Chris D’s donker ongepolijste beat parlando ondersteuning van exotische marimbaklanken en rauwe saxscheuten. In combinatie met de pregnante uithalen van gitarist Alvin  verzeilen we in een hallucinante sfeer die aan bij momenten aan  Caprain Beefheart  herinnert. In zo’n soundtrack komt The Green Manalishi in een rudimentaire jazzrock uitvoering bijzonder goed tot zijn recht. Het van Peter Green geleende psychedelische pareltje vormt samen met het van The Sonics afkomstige Cinderella en She’s Like Heron To Me van oude kompaan Jeffrey Lee Pierce het coverluik.

Uiteraard blijven de uit D’s songboek gerukte psychotische episodes de hoofdmoot uitmaken. Een in onstuimig ijltempo voorbij stuiterende punkrocker als Pony Dress springt haasje over met een knaller als Miss Muerte. Enkele wat ruimer uitgebouwde fragmenten reflecteren de beeldrijk beschreven nachtmerries van Chris D. Exemplarisch zijn The Youngest Profession en het samen met Alvin uitgewerkte Ghost Cave Lament dat de dertien minuten grens overschrijdt en D. even met zijn ex Julie Christensen herenigt in een beklemmende apocalyptische soundtrack.