Wanneer waren The Doors op hun best? Twee jaar geleden was dat nog in januari 1970, toen ze na een wat richtingloze periode weer waren teruggekeerd bij de blues, Jim Morrison de drugs en alcohol (even?) had afgezworen en de groep een serie concerten gaf in Felt Forum in New York. De vier optredens op twee achtereenvolgende dagen verschenen toen in een box van zes cd’s, en de platenmaatschappij roemde toen de terugkeer van de groep naar haar roots.

Najaar 2012 wordt de Doors-liefhebber verblijd met The Doors Live At The Bowl ’68, een concertopname van 5 juli 1968 in de Hollywood Bowl in Los Angeles op Blu-Ray, DVD, cd en vinyl. “The Doors op hun hoogtepunt,” prijst ook nu de producent van Eagle Rock aan, de maatschappij achter de heruitgave.

Inderdaad, een heruitgave, want in tegenstelling tot de opnames uit New York verscheen dit materiaal, het meeste althans, al eerder. In 1987 was er al een mini-LP (twintig minuutjes muziek) en een videoband met een inhoud die toen werd verkocht als ‘het volledige concert’. Dat was niet helemaal waar, blijkt 25 jaar later. Drie nummers uit het optreden van ruim zeventig minuten haalden toen de video niet vanwege technische mankementen. Dankzij de meest geavanceerde restauratietechnieken konden Hello I Love You, Spanish Caravan en The WASP (Texas Radio And The Big Beat) nu wel worden toegevoegd.

Zijn dit inderdaad The Doors op hun best? Zo goed als. Alle ingrediënten voor een topshow zijn aanwezig. Vier muzikanten in topvorm, die net hun derde, zeer geinspireerde LP Waiting For The Sun hebben uitgebracht en daar ook royaal uit citeren: Hello I Love You, The Unknown Soldier, Spanish Caravan en Five To One komen stuk voor stuk voorbij. Klassiekers als Light My Fire worden nog niet afgeraffeld, zoals bij latere concerten wel gebeurt, als Morrison het popster-zijn meer dan beu is. When The Music’s Over, de opener van het concert, wordt geweldig gespeeld door een band (en een zanger) die hongerig zijn om een geweldig concert te geven. Het vaste slotstuk, The End, wordt over zestien meeslepende minuten uitgesmeerd, en Morrison vertolkt de oedipus-scene uit het nummer (‘Father, I want to kill you, Mother, I want to fuck you mama, all night long!’) een stuk explicieter en ondeugender dan op de debuut-lp een jaar eerder.

Maar jammer is wel dat net bij dit concert een complete uitvoering ontbreekt van The Celebration Of The Lizard, een psychedelisch poëtisch werkstuk van achttien minuten dat The Doors graag op hun derde LP hadden willen zetten, Waiting For The Sun dus, maar omdat de platenmaatschappij daar geen heil in zag, verschenen slechts vier minuten daaruit op die plaat, vermomd als de song Not To Touch The Earth. Tijdens hun optredens in die dagen maakten The Doors dat gemis meer dan goed door Celebration… wel in zijn geheel te spelen. ‘You’re in for a special treat’, kondigde Morrison zijn werkstuk dan trots aan. Maar goed, tijdens het Hollywood Bowl-concert dus niet: een paar korte fragmentjes (A Little Game, The Hill Dwellers en Wake Up!) vijf minuutjes in totaal, dat was alles.

Misschien dat over nog eens 25 jaar iemand weer een heruitgave van dit concert aankondigt, ‘nu echt compleet’, met de ontbrekende dertien Celebration of The Lizard-minuten?