Op dit moment lijkt het allemaal tributebands en coverbands wat de klok slaat in Nederland. Zelfs in voorheen beroemde alternatieve concertzaaltjes ben je tegenwoordig welkom met een natuurgetrouwe kopie van een beroemd origineel. Gelukkig zijn er genoeg eigenwijze muzikanten die, beïnvloed door bestaande buitenlandse bands of volledig hun eigen pad kiezend, zelf liedjes blijven schrijven. Alleen al daarom krijgt The Covenant van mij een ster extra.

Deze Amsterdamse band kende ik eerlijk gezegd niet, wat best gek is. Ooit werd The Covenant de laatste echte undergroundband van Nederland genoemd. Zanger Frank van der Reep, gitarist Hans Koomans en bassist Peter Stap zijn blijkens de biografie al bijna dertig jaar actief en speelden als support act van Pearl Jam, The Tragically Hip en New Model Army. Dieptepunt in hun carrière was het overlijden van drummer Chris Heemskerk. Zijn plek werd ingenomen door Marcel van Riessen.

The Covenant grossiert in heavy, psychedelische klanken (Moonchild), afgewisseld met sferische (Freund/Feind) en soms maffe passages (You’re My Last Friend). Ze spelen snaarstrak en met veel dynamiek, met daar bovenop de manische zang van Van der Reep. In onder meer het akoestische, introspectieve Impossible Human Being neemt hij gas terug, om daarna weer als een wilde er vandoor te gaan (Getaway Car). End Of Summer is een leuke akoestische track, waarin Van der Reep zelfs een beetje als David Bowie klinkt. Het kon minder, lijkt me. Heading For A Fall wordt extra leuk door de damesvocalen. Zelf vinden ze het het hoogtepunt van dit album.

Humor is hen niet vreemd, getuige het wat vervreemdende Get Me Offline, met het lekkere Stooges-achtige voortdenderende refrein. In If Anything Happens To You en There’s Something Wrong geeft Van der Reep andermaal blijk van een originele kijk op het leven. Het luchtige All Is Well wordt gedragen door een van de achtergrondzangeressen.

Bij een tweede beluistering gaat The Story Of Bloody Stupid Cash steeds beter bevallen. Er zit een hoop detail en dynamiek in het spel en in de composities. Zelf noemen ze Thin Lizzy, Jack White, Black Crowes en The Rolling Stones als invloeden, maar daarmee doen ze zichzelf te kort. Ze zijn geenszins copycats maar origineel, creatief en eigenwijs. Als klein kritiekpunt zou ik het nogal ruime aantal songs op dit album en soms de lengte van de nummers kunnen noemen. ‘Kill your darlings’ heet dat in goed Frans.

Al met al een goed, verrassend, maf en creatief album van een mooi stel ongeregeld.