×

Concert

16 augustus 2019

The Chats vieren een hecht punkrock-feestje in Paradiso

Geschreven door: Natalie Polman

Label: Universal

Ze vormden een band voor een muziekproject op school, vonden het zo leuk dat ze bleven spelen en twee jaar later gaat je low budget videoclip voor een liedje over rookpauzes viraal. Het is het verhaal van de Australische band The Chats in een notendop.

De viraal geworden hit Smoko  (“I’m on smoko, so leave me alone!”) bracht de drie Aussie punkers (zanger/bassist Eamon Sandwith, gitarist/zanger Josh Price en drummer Matthew Boggis) al op tour met Queens of the Stone Age en in concertzalen over de hele wereld. Gisteren was Paradiso aan de beurt, jawel, de grote zaal.

Paracetamøl

Als voorprogramma krijgen we – op het laatste moment aangekondigd – de Arnhemse band Paracetamøl voorgeschoteld. Net als The Chats heeft deze tamelijk nieuwe band nog geen album klaar, maar de liedjes afkomstig van de titelloze EP zijn al een piekfijn voorproefje. De band speelt harde maar slimme liedjes met haakjes en ‘hooks’ die de zaal, die langzaam steeds voller stroomt, goed verteert. We horen vleugjes Ty Segall en Metz het is ontzettend jammer dat er geen moshpit ontstaat, want dat verdient deze muziek. Jammer genoeg knapt de E-snaar van bassist Guus ten Klooster, waardoor de heren eerder stoppen dan de bedoeling was.

The Chats

En wat maakt The Chats eigenlijk voor muziek? Zelf noemen ze het ‘shed rock’ (aldus Wikipedia), wij houden het graag op rechttoe rechtaan punkrock met een prettige dosis pret. De heren komen op in hun dagelijkse kloffie – T-shirt, korte broek, zanger Eamon – die met het rode matje – voegt daar nog een paar hoog opgetrokken witte sportsokken met kekke wietplant-print aan toe, want ja, hij is natuurlijk in Amsterdam – en na een joelend welkom barst de moshpit eigenlijk vanaf seconde één los – en stopt pas weer als de laatste noten hebben geklonken.

Alle liedjes krijgen net wat extra snelheid en pit mee tijdens de show, die voelt als het bijwonen van het eerste concert van je vrienden of je vriendelijke buurjongens – ware het niet dat we kijken naar drie Australische jongens die momenteel de wereld veroveren – én in één van de mooiste en meest legendarische zalen ter wereld staan.

Het geniale Mum Stole My Darts (sigaretten dus, geen dartpijlen) en Bus Money van de eerste EP (2016) gaan erin als koek en opvallend is hoeveel mensen de teksten van begin tot eind mee schreeuwen, zelfs van nummers die nog niet uit zijn gekomen (en wellicht wel op het aankomende debuut van de jongens staan). Het maakt het gevoel dat de zaal gevuld is met vrienden van de band alleen maar sterker. Plus: bijna niemand heeft zijn of haar telefoon in de handen, wat ons voor ons gevoel een klein beetje terugwerpt naar de jaren vroege jaren negentig (toen matjes nog iets hipper waren).

Maar hoe geinig zo’n clipje (of deze, of deze) ook is, The Chats brengt gewoon een ontzettend energieke en felle show en de soms ronduit furieus kijkende Eamon schreeuwt zijn strot flink aan gort – zoals tijdens het agressieve Temperature. Tussen de nummers door volgt er echter vaak een grote glimlach en gaan de grapjes over seksueel overdraagbare aandoeningen over en weer. Als Josh zingt dat hij de ‘best person in the world’ is, krijgt hij alle lof en de bezwete concertgangers schreeuwen uit alle liefde “So leave me alone” terug naar hun – in ieder geval op dat moment – favoriete band op aarde.

The Chats zien? In november keert de band terug naar Nederland voor enkele clubshows.