Van sommige bands is het moeilijk om één allesbepalend moment in hun carrière aan te wijzen. Niet bij Ten Years After. Hun ‘finest hour’ was op zondag 17 augustus 1969 rond tien uur ‘s avonds en duurde precies elf minuten. Zo lang zetten gitarist Alvin Lee en zijn mannen het landgoed van Max Yasgur in Berthel, New York op zijn kop met hun allesverschroeiende versie van I’m Goin’ Home.

Dat ze daarmee de bezoekers van het Woodstock Festival voor zich hadden gewonnen, was mooi meegenomen, de trein ging pas echt lopen toen deze elf minuten terechtkwamen in de Woodstock-bioscoopfilm in 1970. Net als Joe Cocker gebeurde met With A Little Help From My Friends en Santana met Soul Sacrifice (allebei uit dezelfde film) zorgde dit historische optreden ervoor dat iedere rockliefhebber op de hele wereld Ten Years After meteen kende.

Zonder dat ze daarvoor nog echt hun best hoefden te doen, stroomden de mannen meteen door naar de eredivisie van de internationale bluesrock. En dat was in die tijd een behoorlijk succesvol genre. Goin’ Home bleef de hele jaren zeventig een floorfiller op schoolfeestjes en andere gelegenheden waar mensen probeerden ritmisch op en neer te springen. En de eerste zes albums van Ten Years After (waarvan er drie voor Woodstock waren verschenen en één ongeveer tegelijk met het festival) gingen begin jaren zeventig net zo vaak over de toonbank als een Levi’s spijkerpak of het hipste model hotpants.

Album nummer zeven, A Space In Time uit augustus 1971, markeert eigenlijk het einde van de echte succesperiode. Juist dat album is nu opnieuw uitgebracht.

Onder aanvoering van Alvin Lee besloot Ten Years After de pure bluesrock te verlaten en de koers te verschuiven richting ‘powerpop’ (gitaarrock met mooie samenzang) zoals rond die tijd ook bands als The Raspberries en Big Star begonnen te maken en progrock. De critici van 1971 reageerden lauw en ook het publiek, in elk geval in Europa, zat niet op de koerswijziging te wachten.

Toch is A Space In Time een heel aangename plaat om in 2012 naar te luisteren. Baby Won’t You Let Me Rock ‘N’ Roll You is het nummer dat het meest doet denken aan de oude, boogiewoogie’ende Ten Years After en is eigenlijk het minste van de hele plaat. In Over The Hill zijn voor het eerst op een TYA-plaat strijkers te horen. Hard Monkeys is zo’n nummer dat in die tijd ook door The Raspberries van Eric Carmen gemaakt had kunnen zijn.

Twee van de vier toenmalige leden van Ten Years After halen in het boekje bij de cd herinneringen op aan de zevende plaat. Tijdens de contractbesprekingen met Clive Davis van Columbia Records in Amerika kregen de Britten te horen dat hun nieuwste plaat maar eens een echte radiohit moest bevatten, een AM-radiohit wel te verstaan: in die tijd werden Top 40-hits nog uitsluitend op de middengolf (AM) gedraaid, albummuziek was in FM-stereo te horen. De meeste keren dat Ten Years After tot dan toe in de VS was gedraaid, was op de FM-albumstations geweest.

Volgens drummer en mede-oprichter Ric Lee name bandleider Alvin Lee zich de raad ter harte en schreef hij voor A Space In Time ‘zijn beste verzameling songs’ . En wonder boven wonder, er zat een Amerikaanse Top 40-hit tussen, I’d Love To Change The World.

Leo Lyons, bassist en ook al vanaf het begin bij de band betrokken, herinnert zich dat bij de opnamen van A Space In Time alles anders was. Tot dan toe had Alvin Lee zijn teksten vaak in de taxi op weg naar de studio geschreven, nu hadden alle bandleden al ruim van te voren een demo die precies aangaf waar het met de song heen moest, maar die toch nog voldoende ruimte voor improvisatie gaf. De songs waar Lee op de proppen kwam waren meer ‘mellow’ en de teksten veel meer beschouwend. Niet vreemd, volgens de bassist. “Op dat moment hadden we allemaal ons eigen landhuis en leefden we het leven dat daarbij hoorde.”

Resumerend is A Space In Time niet het album waarmee een nieuweling nu moet instappen in het werk van Ten Years After. Daarvoor zijn Undead (1968), met de ‘korte’ live-versie van I’m Goin’ Home (6 minuten) of Cricklewood Green (1970, met die andere TYA-classic Love Like A Man) geschikter.

Wie al (bijna) alles van Ten Years After heeft en graag compleet blijft, schaft deze uitgave aan omdat het album er twee keer op staat: eerst alle tien tracks in de 1971-mix, daarna een stereomix die in 1973 werd gemaakt voor het toen actuele quadrofonie-systeem (geluid uit vier boxen). Speciaal voor deze uitgave ging die mix in de Londense Abbey Road Studios opnieuw op de mengtafel voor een 2012-herbehandeling. Maar dat is vooral voer voor de audiofielen.

Tracklisting A Space In Time:

Original 1971 Mix:

1. One Of These Days
2. Here They Come
3. I’d Love To Change The World
4. Over The Hill
5. Baby Won’t You Let Me Rock ‘N’ Roll You
6. Once There Was A Time
7. Let The Sky Fall
8. Hard Monkeys
9. I’ve Been There Too
10. Uncle Jam

1973 Quad Mix To Stereo:

1. One Of These Days
2. Here They Come
3. I’d Love To Change The World
4. Over The Hill
5. Baby Won’t You Let Me Rock ‘N’ Roll You
6. Once There Was A Time
7. Let The Sky Fall
8. Hard Monkeys
9. I’ve Been There Too
10. Uncle Jam