Daar waar de nieuwe cd van Queens Of The Stone Age al voor de officiële release door een hoop bombarie wordt omgeven en aan media-aandacht niets tekort komt, komt een halve maand eerder een minstens zo interessante plaat uit die ietsiepietsie minder aandacht krijgt. Geheel onterecht. Ik heb het over Supermachine van de Amerikaanse rockband Supermachine (New Hampshire). Deze auteur gaat dat nu eventjes een beetje goedmaken.

Wellicht ken je bassist Paul Jarvis en gitarist Jay Fortin van de stonerrockband Scissorfight. Zij speelden daarvoor al met drummer Mike McNeil in voorloper Hemicuda. Zanger David Nebbia wilde graag Fortin’s leren handboeien overnemen, mailde hem, hij vroeg op zijn beurt of Nebbia bij de nieuw gevormde band wilde komen en de rest is geschiedenis.

De eerste langspeler van de vierkoppige machine bevat elf tracks die stuk voor stuk je trommelvliezen kapotrammen. Maar wel op een heel lekkere manier. Supermachine opent met Solution, een beuker van de bovenste plank met een simpele doch effectieve gitaarriff die heerlijk in het hoofd blijft stampen. Nebbia’s vocalen maken de heavy riffs en zware baslijnen helemaal compleet.

Broken is een soortgelijk nummer dat ook machinaal aandoet. Toch zit er melodie en dynamiek in die ervoor zorgt dat het zeer aangenaam is naar te luisteren. Vanaf minuut twee is er een korte brug waarin even veel gas terug genomen wordt en gitarist en bassist kort bezinnen. Nebbia blijkt een zanger van meerdere markten thuis: zowel de screams als de meer melodieuze zangpartijen zijn raak. In MT bijvoorbeeld laat hij vooral die laatste kant veel horen.

Josey Wales mag een hoogtepunt genoemt worden. Beginnend als een swingend bluesnummer met lekkere baslijnen ontluikt het nummer zich na een minuutje als een keiharde headbanger en meeschreeuwer, om in de tweede minuut weer te bluesen en daarna weer los te barsten. Flesh Farm is ook erg lekker en bevat de oude Incubus en Alice In Chains vibes. Weer die dynamiek die in geen nummer ontbreekt. Van ingetogen naar rauwe uithalen. Metallica-vuist-in-de-lucht wordt afgewisseld met psychedelische kalmte.

Verdere pareltjes horen we in de vorm van Buffalo (koebel!), Pill Cruise (de ultieme stoner/metal samensmelting) en Crutch (vervaarlijke gitaren en slimme ritmes). Maar vooral als geheel luistert Supermachine heerlijk weg. We zouden bijna durven te zeggen dat Supermachine muzikaal interessanter is dan de nieuwe plaat van Queens Of The Stone Age.