Scott Weiland overleed in december 2015. Hij was bekend als de zanger van Art of Anarchy, Velvet Revolver, enkele soloplaten maar toch vooral als de stem van Stone Temple Pilots. Al vanaf hun debut Core in 1993 (8 miljoen verkochte exemplaren) scoorde de band flinke successen op de golven die grunge binnen het rockgenre veroorzaakte. Ook Purple werd een millionseller en leverde met de single Interstate Love Affair een flinke hit op. Begin 21e eeuw viel de band uit elkaar om in 2008 weer bij elkaar te komen. Weiland was tot 2013 van de partij en werd daarna tijdelijk vervangen door Chester Bennington die inmiddels ook niet meer onder ons is. Hoe nu verder?

De broertjes Dean en Robert DeLeo en Eric Kretz konden kiezen uit vijf oplossingen: stoppen, een instrumentaal album maken, een zanger of zangeres met een compleet ander stemgeluid uitnodigen, een plaat opnemen met een reeks gastzangers of een op zoek gaan naar een zanger met een vergelijkbaar stemgeluid als Weiland. Het werd de laatste optie en de kloon (niet oneerbiedig bedoeld) werd gevonden in Jeff Gutt.

De eerste nummers die van het nieuwe album online verschenen vielen niet tegen. Integendeel, Meadow en Roll Me Under maakten een prima indruk en smaakten naar meer. Na een paar luisterbeurten is duidelijk dat Stone Temple Pilots is herboren. Met een beetje steun van de radio gaan ze vermoedelijk opnieuw hits scoren in de VS. Het wemelt van de nummers met hitpotentie op de rockstations. Het subtiele The Art Of Letting Go is een intiem juweeltje en overtuigt net als de meer stevige nummers. Door het ontbreken van rare fratsen als Kitchenware & Candybars (van Purple) en experimenten is het album van begin tot eind constant en zakt het compositorische niveau nergens in. Melodie staat hoog in het vaandel, de gitaarlijnen en –solo’s zijn fraai en leggen mooie accenten. Het beste voorbeeld is wellicht het slotakkoord Reds & Blues met gitaarwerk dat zelfs oude meesters als Jeff Beck en Jimmy Page zal kunnen bekoren. Ronduit opmerkelijk is dat de band net als in 2010, opnieuw voor een titelloos album heeft gekozen. Er zijn dus nu twee albums die Stone Temple Pilots heten.

Er zullen ongetwijfeld stemmen zijn die beweren dat Stone Temple Pilots op safe speelt door een zanger te kiezen met een vrijwel identiek timbre en stemgeluid. Persoonlijk maakt me dat niets uit. Dit is een lekkere plaat waarop Gutt een goede vocale prestatie levert. Laat de die-hard fans maar zoeken naar en discussiëren over de verschillen. Of Gutt op het podium ook zo’n bijzondere verschijning is zullen we nog even moeten afwachten. Als het nieuwe Alice in Chains album dat later dit jaar verschijnt ook zo goed is, kunnen we wellicht spreken van een kleine grunge revival.