×

Concert

10 januari 2017

Steve Rothery Band, als een vis in het water, live in De Pul.

Geschreven door: Marcel Hartenberg

steve-rothery-4Steve Rothery is in het dagelijks leven gitarist bij Marillion. Die band speelde net een maand geleden in Utrecht. De mannen rondden hun Christmas Tour en ze trokken zich terug, dat zou je misschien denken, voor wat meer huiselijke taferelen rondom de feestdagen. Alhoewel? Steve Hogarth begon zijn feestdagen met een solo optreden in Oxford. En toen het nieuwe jaar net voorbij was, vond ook de andere Steve dat het tijd was om weer muziek te maken. En zo startte een korte tour door Europa en het Verenigd Koninkrijk. Een energieke gitarist met band hongerig om ook in kleine zalen zijn publiek iets unieks voor te schotelen. Zaterdag 7 januari bracht de Steve Rothery Band, in weerwil van het slechte weer, een bezoek aan de sfeervolle Pul in Uden.

Voorprogramma was de Dave Foster Experience, de band geformeerd rondom Dave Foster, gitarist bij de Britse progrockformaties Panic Room en Mr. So & So. Steve en Dave schrijven al lang muziek samen; naast zijn rol in de eerder genoemde bands is Dave de tweede gitarist in de Steve Rothery Band. In de Dave Foster Experience treffen we naast de naamgever drummer Leon Parr, bassist Yatim Halimi en toetsenist Riccardo Romano en de Nederlandse Dinet Poortman op zang aan. De drie mannen zijn ook de ritmesectie en toetsenist van de Steve Rothery Band. Yatim speelt daarnaast met Dave in het al eerder genoemde Panic Room. Voor de tour heeft een groot deel van de band dus een dubbele dienst. De band speelde een aardige set van zes nummers waarin rock centraal stond en meerdere invalshoeken voorbij kwamen. Met de achtergrond van Dave was het niet vreemd dat de muziek ook invloeden uit de progressieve rock had; ze voerden echter niet per se boventoon. Stevigheid alom in deze moderne gedreven rock, zonder dat het buitengewoon heavy werd. De solo’s van Dave waren trefzeker en deden op momenten ook wel denken aan die van Steve Rothery die nog bij een van de nummers meespeelde. De set was afwisselend waarbij het sluitstuk Black Friday het meest indrukwekkend was. Met Dinet Poortman heeft Dave een krachtige zangeres in de band die ook door haar podiumpresentatie bijdroeg aaaran de positieve nasmaak van het aperitief.

Daarna was het de beurt aan de Steve Rothery Band.  In 2014 bracht Steve Rothery het album Ghosts Of Pripyat uit. Op dat album liet de gitarist horen hoe filmisch hij zijn muziek weet vorm te geven als hij daaraan mocht werken buiten de kaders van de muziek van Marillion. Het titelnummer handelde over de verlaten stad Pripyat, die een spookachtige indruk achterliet nadat de inwoners er vertrokken na de Chernobyl ramp. De andere nummers op het instrumentale album hebben alle net al zo’n verhaal te schetsen. Na in 2015 al getourd te hebben rondom het album en met een reprise van Marillion’s Misplaced Childhood, ging dus nu het album in herhaling en, zo kondigde de tournaam Ghosts And Garden Parties aan: er zou ook weer werk van Marillion te horen zijn dat de band tegenwoordig niet of nauwelijks speelt.

Vanaf het eerste moment bleek dat de band er enorm veel zin in had. “Like being on a holiday with your mates”, zei Steve tussendoor. Het vele delen van lachen op het podium en de losse conversaties met het publiek bevestigden dat. Het heerlijke Morpheus opende het concert en het publiek genoot zichtbaar van het subtiele spel van zowel de meestergitarist als van de rest van de band. Het is een nummer dat klein begon en waarin langzamerhand het geluid van Steve behoorlijk uitgesponnen werd. Zeer fraai. Daarna volgde Kendris; een bewerking van de naam Kendros en dat is de oorspronkelijke naam van Plovdiv, de plaats waar de Steve Rothery Band voor het eerst een aantal van deze nummers ten gehore bracht. Het geluid van dit nummer, zeer oosters, werd vol verve gebracht. Ook al zo’n heerlijk droomnummer.

Old Man Of The Sea, eveneens van Ghosts of Pripyat volgde. Het nummer bouwde rustig op en, met zijn maritieme thematiek, sloot het erg aan op het geluid dat Steve in de nummers met maritiem karakter bij Marillion gebruikt, zoals bijvoorbeeld bij The Bell In The Sea of Ocean Cloud. Ook afgelopen zaterdag wist Steve met zijn gitaarsound de achtergrond van open zee te schetsen, met daarbij de sfeer en geur van een varend zeilschip erbij. In dit nummer zitten twee muzikale keerpunten waar de muziek van kalmer naar heftiger gaat. Aan alles kon je merken dat de band de nummers goed in de vingers had én, al hadden ze de nummers al langer niet gespeeld vóór aanvang van deze tour, ze bleven fris en energiek. Bij het tweede keerpunt was het Dave die de leadgitaar overnam en ook zijn solospot riep veel bewondering op. Daarna was het tijd voor White Pass, met het weer van zaterdag indachtig, door Steve vergeleken met de tocht naar en over de parkeerplaats naar de auto. Bijzonder was het trouwens dat op een dag die zo getekend werd door auto-ongelukken Steve met zijn concert in de Pul in Uden zoveel mensen had weten te trekken. Desondanks gaf de gitarist iedereen de mogelijkheid livestreams van het concert te delen; er was een aantal mensen uiteindelijk ook niet gekomen, juist door het weer. White Pass, een nummer over een pad tussen British Columbia en Alaska, riep tijdens het concert, met zijn bijna ijskristallen geluid, inderdaad de sfeer van sneeuw en ijs wel op. Knappe compositie, mooi live uitgevoerd. Slot van de nummers van het Ghosts-deel was Summer’s End, een nummer over de vergankelijkheid en onomkeerbaarheid van de tijd. Na dat nummer was er een korte pauze.

steve-rothery-2Voor de vele aanwezige Marillionfans werd het tweede deel van het concert het pièce de résistance waar ze voor kwamen. Er kwam nog een flink aantal mensen de zaal ingelopen na de pauze, wetende dat dan ook Martin Jakubski de band zou vergezellen op het podium. Hij is de zanger van de Schotse band StillMarillion, een coverband van Marillion die zich richt op het uitvoeren van nummers uit de periode dat Fish nog zanger van de band was. Het tweede deel opende de band met Cinderella Search, een volwaardig oudje uit de Fishperiode. Verbazingwekkend hoe zeer de tekst van dit nummer bij de Marillionachterban nog leefde: het werd door velen letterlijk meegezongen. Met de slotzin ‘Welcome back to the circus!” als strijdkreet voor de rest van de set. Het tweede nummer uit de catalogus van Marillion was Chelsea Monday, het tragische verhaal van een meisje dat het wilde maken als filmster en helaas dood gevonden werd in de Thames. Prachtig gezongen door Martin en met de solospot op gitaar vol gevoel door Steve gespeeld.

Toen was het tijd voor twee nummers van het album Fugazi, het album vóór Misplaced Childhood en daarmee van voor de commerciële doorbraak met Kayleigh. Het dak ging er in Uden praktisch af toen favoriet Incubus werd aangekondigd en, terwijl dat met zeer fraaie, zij het wat ongepolijste gitaarsolo overging in een onvervalst twingitaardeel á la Thin Lizzy, werd het navolgende titelnummer van Fugazi zelfs nog enthousiaster ontvangen. Net als de politieke thematiek die het huidige Marillion niet uit de weg gaat, sprak Fish zich destijds in zijn teksten ook uit over maatschappelijke ontwikkelingen. Zowel Fish als Steve Hogarth brachten en brengen hun nummers vol overgave en emotie, steeds passend bij de strekking van de tekst. Martin Jakubski bracht de nummers met meer dan voortreffelijke zang, bracht echter minder de emotie verbonden aan de nummers tot leven. Waar dat misschien minder in zijn zang tot uiting kwam, nam het publiek dat de nummers van binnen en buiten kende, de panache van de nummers voor hun rekening zodat de sfeer in De Pul langzaam maar zeker steeds meer naar een hoogtepunt ging.

Steve speelde daarna Sugar Mice, dat ook bij het huidige Marillion nog vaak de setlist siert om daarna de tijdcapsule in te stappen en het publiek mee te nemen naar het strand voor het bedrijven van de liefde. In overdrachtelijke zin, vanzelfsprekend. Three Boats Down From The Candy was destijds in 1982 de B-kant van Market Square Heroes en voor de fans van  weleer was dit een erg bijzondere “trip down memory lane” met de fraaie partijen van zowel Riccardo Romano als van Steve Rothery. Met het volgende nummer kregen we weer een lied met politieke duiding, White Russian, met de tekst “The silence never louder than now, how quickly we forgot our vows” een mooie brug tussen het Marillion van toen en het Marillion van nu. Een knaller van een nummer als uitsmijter van de reguliere set.steve-rothery1

De band kwam al snel terug voor een toegift. Dat deed ze op klassieke Marillionwijze met een elkaar verbonden Garden Party en Market Square Heroes. De oplettende luisteraar haalde er zelfs het stukje Margaret uit dat Steve op gitaar speelde. Daarmee waren de meeste gezichten al veranderd in een glimlach van oor tot oor. De band verliet het podium en kwam nog een keer terug. Een nummer dat de ‘progpolitie’ niet zou waarderen, zei Steve, wegens het ontbreken van overmatige tempowisselingen, Mellotron of Minimoog. Maar, een nummer waar de band wel veel plezier in had. En zo eindigde het concert, langzaam naar middernacht gaand, met een onstuimige versie van Bob Seger‘s Hollywood Nights, het podium gevuld met achtergrondzangeressen en met Dinet op zang naast Martin. Het was een zeer geslaagde avond, met een mooie dubbele laag in de set van Steve, die zich, zonder Marillion, maar met Martin en de rest van de band aan zijn zijde als een vis in het water voelde. Of je muziekmenu wel of geen Marillion omvat, als je van gedreven instrumentale rock houdt met aandacht voor filmische momenten of gewoon Steve Rothery eens volkomen in zijn element wil zien, dan is een optreden van de Steve Rothery Band zeker een aanrader. Een mooi concert om het muziekjaar 2017 te openen.

Foto’s: Frank van Leeuwen.