Merlijn, de grote tovenaar. Wat vermocht de oude grijze wijze man niet allemaal? Als je de geschiedenis in duikt, blijkt dat de legende van Merlijn vooral gebaseerd is op het levensverhaal van de bard  Myrddin Wyllt. Een bard die de verschrikkingen van de wereld aanschouwde en daardoor zijn verstand verloor, de bossen in trok en zijn leven verder leefde als wildeman. Dat is bijzonder als je het eerste nummer van dit album beluistert. Hier is de bard Steve Merlin aan het werk. En hij zingt over een ruimtereiziger die de wereld en haar bewoners aanschouwt, met als missie van zijn thuisplaneet: vernietig die planeet en haar bewoners maar.

In plaats van na het aanschouwen van de aarde en haar bewoners meteen tot de daad van liquidatie over te gaan, gebeurt er in zijn hoofd ook iets. Terwijl hij in zijn ruimteschip onderweg is, realiseert hij zich dat vernietiging geen oplossing is. Terwijl hij zijn ruimteschip verder naar beneden stuurt,  zoomen we in op de aarde waar een man ogenschijnlijk naar een regen aan vallende sterren wijst. Wij weten wel beter: het is de ruimtereiziger die zijn bloeddorstige opdracht aan de kant wil zetten en de mensheid aan het denken wil zetten over doen en laten. En zich vooral voor elkaar wil laten openstellen in gevoel. Deze Merlijn geeft zijn gevoel voorrang boven zijn verstand, misschien toch ook wel wat die illustere voorganger deed. Alleen, de Nijmeegse Steve Merlin heeft gelukkig zijn verstand behouden.

Het is een hele prestatie. Niet alleen is het eerste nummer zorgvuldig geschreven en uitgevoerd. We zien een verzorgde hoes en een heel album dat met de grootste aandacht is samengesteld. Zoals wel gezegd wordt: het duurt even, maar dan heb je ook wat. Steve was een paar jaar bezig met het maken van het album. En de zorg en aandacht eraan besteed hoor je terug. Dit is niet een 1-2-3 Pro Tools go album. Het is een album dat in het teken staat van liefde voor het leven, liefde voor mensen en zeker ook staat het in het teken van de liefde voor het maken van muziek. Steve Merlin is een jonge Nederlandse veelkunner die zich met dit album muzikaal beweegt op het gebied van de progressieve rock. Steve schrijft zijn eigen nummers, zingt en bespeelt een groot arsenaal aan instrumenten. Zowel  bas, keyboards, percussie, melodica, dobro en gitaar hebben geen geheimen voor de man uit Nijmegen. Hij wordt ter zijde gestaan door Tom van Veldhoven op drums en percussie, Sjef Poels is naast Steve gitarist, Freek Helsper bespeelt keyboards en orgel en Rick Weren neemt de bas voor zijn rekening. En dit is al zijn derde album.

Wat het mooie aan het album is, Steve spiegelt zich niet aan de hoogvliegers uit de progressieve rock. Hij schrijft en speelt de muziek waar hij zich goed bij voelt. Daarbij is hij erin geslaagd een gevarieerd album te maken met liedjes die elk hun eigen verhaal hebben. En, daarbij, heel strak vastpinnen in een bepaalde hoek lukt met dit album niet; daarvoor wisselt Steve teveel af in de verschillende nummers. Toch is het een album dat liefhebbers van progressieve rock zeker een kans moeten geven. Verwacht aan de ene kant geen muziek á la Emerson, Lake and Palmer en aan de andere kant is de muziek geen kopie van werk van Dream Theater. Wat Steve op het album laat horen is muziek stevig geworteld in progressieve rock, met zijsprongen naar de West Coast rock, de reggae invloeden van 10 CC of de muziek van JJ Cale, vooral in vocale zin.  Denk daarbij aan Buy And Bye. Ja, we treffen ook jazz invloeden aan, singer songwriter elementen en er zijn ook lange stukken zoals die misschien meer traditioneel in de progressieve rock als verschijningsvorm optreedt. Dat hoor je nadrukkelijk in het openingsnummer en ook in de suite Long Way Home. Je begaat een fout als je dit album in een hokje probeert te stoppen.

Wat zeker aandacht verdient is het gemak waarmee Steve en Sjef Poels heel elegant instrumentale stukken spelen met akoestische gitaren zodanig dat ze op hun eigen wijze kleuring en gevoel geven aan het album. Merlin betoont zich kritisch over de mens en wat we met deze wereld doen, hij is echter nooit negatief noch cynisch. Zijn kritische noten voorkomen niet dat een nummer als Sunrise or Sunset? ontroert in alle positiviteit die het uitstraalt. Misschien is het album doorgaans niet het snelst in opbouw, dat doet niet af aan de momenten waarin de elektrische gitaren  een hoofdrol opeisen. Zowel in riffs als in solo’s.  Die geestdrift horen we ook in het toetsenspel van Freek Helsper die zijn innerlijke Jon Lord in No End to this Road naar buiten laat komen.

Er is veel meer te zeggen over dit album; ik kan bij elk nummer wel een tekst dichten, maar dat gebeurt niet. Luister vooral nog eens naar  de suite van Long Way Home. Dat geeft een goed beeld van waar Steve Merlin voor staat. Het album laat horen dat Steve zo nu en dan als David Bowie klinkt. Maar dit is geen eerbetoon per se aan de Thin White Duke. Het nummer heeft variatie en klinkt erg fris. Als je je bedenkt dat het album zelf was opgenomen en geproduceerd, dan maakt het warme geluid het album meer bijzonder nog. Misschien dat een producer van buiten misschien het geluid nog beter neer zou zetten, maar het album klinkt op zich al ijzersterk. Als je je voelt aangetrokken tot muziek die progressief is in het omarmen van meer dan één strikte muzieksoort, die zijn wortels koestert en die met vuur gebracht wordt, dan is dit album mogelijk iets voor jou.

Al is het idee van een echte Crash Course For Earth misschien beangstigend, toch was ik blij dat Steve Merlin de muziek door de ruimte van de speakers in de woonkamer stuurde als een volwaardig kapitein. Goed, het album is misschien niet een aaneenschakeling van tempowisselingen of een reis langs stations der verbazing, maar net als eerder al het album Torn Apart van Franck Carducci is dit een zeer aangename muzikale vlucht. Warm aanbevolen voor liefhebbers van muziek met een progressieve invalshoek en ja, wellicht juist ook voor iedereen.

Tracklisting Crash Course For Earth: