Met de paar vrolijk makende en heerlijk aanstekelijke singles Hey DJ, Electric en Beam Me Up katapulteerden de jongens van de Nijmeegs/Amsterdamse band Go Back To The Zoo zo’n zeven jaar geleden onze alternatieve muziekscene in. Alle festivals werden – vaak meermaals – aangedaan en na elk nieuwe album (in totaal drie) werd telkens eenzelfde soort rondje clubs afgewerkt. De zin in weer zo’n voorspelbaar rondje verdween. Nieuwe nummers die de muzikanten schreven pasten niet bij wat Go Back To The Zoo deed en dus werd een andere band opgericht; St. Tropez. Schone lei, frisse start.

Bassist Lars Kroon nam het leeuwendeel van de vocalen, die gitarist Cas Hieltjes altijd verzorgde, op zich en een eerste EP verschijnt begin 2015 online, omhuld door mysterie. St. Tropez bestaat in eerste instantie uit vier anonieme schimmen. Onbevooroordeeld moest men luisteren. Wat we hoorden was dat de vaardigheid om superaanstekelijke en oppeppende liedjes te schrijven er nog in zat. Alleen waren die liedjes een stuk gewaagder, gruiziger en geweldiger. Als we de band in de herfst van 2015 voor het eerst live zien maken nieuwsgierigheid en enig flarden scepsis in de zaal plaats voor diepe bewondering. Ook wij zijn direct fan.

In de tussentijd brachten Lars, Cas, gitarist Teun Hieltjes en drummer Bram Kniest een titelloos debuutalbum uit, speelden ze shows in Engeland, Frankrijk en Duitsland en werd Matthijs van Nieuwkerk op de hoogte gebracht van het feit dat één van zijn voormalige huisbands een onzeker bestaan in kleine tourbusjes en kleine afgeragde zaaltjes verkoos boven spelen op het hoofdpodium van Pinkpop en optreden in de Ziggo Dome.

Geld is geen drijfveer, spelplezier des te meer. Op Eurosonic/Noorderslag dit jaar liet de band alweer veel nieuw werk horen en hun Nederlandse clubtour bracht de jongemannen gisteren in de Apeldoornse Gigant.

The Mighty Breaks

Als de zaal nog bezig is met binnendruppelende mensen te verwelkomen, trapt The Mighty Breaks uit Voorschoten af. De band moet even warmdraaien, maar na enkele nummers lijkt het een knop om te hebben gezet. Naar standje ‘schijt aan alles’ welteverstaan. De mensen in de zaal kiezen er namelijk massaal voor geen gehoor te geven aan het bijna smekend klinkende “Als jullie willen mogen jullie wel dichterbij komen… Of als jullie niet willen… Niet…” uit de mond van zanger/gitarist Thomas Foster. De band kiest ervoor vol gas te spelen en alle kanten uit te bewegen. Een saxofonist speelt vanaf het tweede liedje mee en met zes man staat het podium behoorlijk vol. Toch klinken de liedjes geraffineerd en ruig tegelijk. Een beetje Britpop, vleugjes psychedelica en ouderwetse garagerock, in de juiste verhoudingen gemixt. Het wat zuinige applaus wordt tegen het einde steeds wat luider en oprechter. De muzikanten proosten uiteindelijk toch op Apeldoorn voordat ze in één van de laatste liedjes het zweet in de bilnaad spelen in een fijne psychedelische apotheose. Nog steeds is er geen mens te vinden tot twee meter voor het podium en Foster tuft achteloos wat op de kale vloer, waarna hij het sprongetje waagt en daar verder speelt. Groot gelijk, want ruimte zat. The Mighty Breaks kunnen groots doorbreken en de band moet zich vooral niet door afwachtende mensen laten ontmoedigen.

St. Tropez

Waar Go Back To The Zoo langzamerhand voorspelbaar en braaf werd en concerten routineus werden afgewerkt, is bij St. Tropez alle ruimte voor experiment, feedback en regelvrij componeren. Als de band opent met het instrumentale Time, staan alle podiumlichten uit. In het donker zindert en dreunt en beukt de band alle kanten op en het publiek brult. Als de lichten aangaan en Cut Me Loose wordt ingezet, maant Kroon de mensen dichterbij te komen. Nu wordt er wel massaal gehoor aan gegeven, tot vreugde van de bassist, die al snel het podium af hupt om een rondje te maken. Hij heeft duidelijk geen zin in de sneue reactie die we zagen bij het voorprogramma.

Het grandioze effect van de extra stemmen, vooral die van Cas, die, gehuld in Go Back To The Zoo shirt en bewapend met een gitaar met half afgebroken body, zijn stem goed laat galmen, willen we extra benoemen. Het is de perfecte aanvulling op Lars’ warmere en luide stem, die regelmatig keihard uit de bocht scheurt.

De vloer is tegen het einde weer snel podium voor de frontman, die ene Jeroen uitnodigt op gitaar mee te doen. De jongeman gaat erbij zitten, terwijl Kroon om hem heen danst. Met zijn bas prikt hij gevaarlijk dicht in de buurt van buiken en kruizen en zo dwingt hij de voorste rij wat verder naar achteren. Las Vegas, Which Side Are You On, het van zelfspot doordrenkte I Wanna Live In St. Tropez (‘What happened to the boys, why did they get so boring?’) en de twee minuten durende punker Por Que Why (met de introductie ‘Willen jullie meer, of minder?!’ een knipoog naar de beruchte uitspraak van blond geverfde populistische politicus) sluiten de ongelooflijk besmettelijke energie-uitbarsting af.

St. Tropez is alles wat Saint-Tropez niet is: woest, wild en vol puur punkplezier.

Komende livedata: