Nog maar net bekomen van alle opwinding over het debuut van het Noorse Spidergawd, dat op Written in Music maar liefst vijf sterren in de wacht wist te slepen, ligt opvolger II al in de muziekschappen. De mannen houden de vaart er lekker in. II is geproduceerd door de band zelf en opgenomen in de huisstudio van zanger Per Borten. Dat kwaliteit niet hoeft te lijden onder productiviteit, bewijst deze negen nummers tellende plaat.

Het staat muzikaal andermaal als een huis, met de mannen van Motorpsycho – Kenneth Kapstad (achter het drumstel) en Bent Saether op bas. Rolf Martin Snufstad blaast weer op zijn saxofoon (excellerend tijdens Caerulean Caribou) en Per Borten (ook bekend van Cadillac) doet wat hij ook op het debuut deed: de sterren van de hemel zingen. Daarnaast speelt hij weer gitaar.

II is een album dat minder rustpunten kent dan het debuut. Ditmaal wordt het gaspedaal slechts ingetrapt op een manier die Queens Of The Stone Age ook beheerst. Die band is muzikaal opnieuw nooit ver weg en ook de vergelijkingen met Led Zeppelin, Black Sabbath en The Black Keys zijn weer gerechtvaardigd. Ditmaal wordt Steely Dan (!) daar aan toegevoegd; tijdens Sanctuary lijkt het of Walter Becker en Donald Fagen op de hielen worden gezeten door Borten en consorten.

II is muzikaal geen stap voorwaarts, omdat op Spidergawd al vrijwel niets viel aan te merken, en als je de kwaliteit van de songs naast elkaar legt, kun je eigenlijk ook alleen maar tot eenzelfde oordeel komen als dat van het debuut: bovenmodaal.

Het speelplezier is groter geworden, dat wel, en dat hoor je terug in de ongecompliceerde rock die het kwartet uit Trondheim ons voorschotelt. Het is van voor naar achter rammen en beuken, bijna zonder dat de luisteraar een adempauze wordt gegund. Groovy rock-‘n-roll, pompend en bluesy, van hoog niveau. Muziek die je continu rechtop in de stoel houdt en probeer dat meewiegen maar eens tegen te gaan.

II is een plaat die op geen enkel moment onderdoet voor de laatste van Queens Of The Stone Age en qua intensiteit de laatste Foo Fighters moeiteloos voorbijstreeft.

Op II staat rock-‘n-roll zoals die ooit bedoeld is. Muziek als brandstof, als een gezonde drug die een zeer prettige trip verzorgt. Het enige verwijt dat je de band kunt maken, is dat de diversiteit op het album achterblijft op die van het debuut. Dat kost de mannen een ster.