Een jaar geleden, in onze vooruitblik op het rockjaar 2012 keken we reikhalzend vooruit naar drie albums van bands die na lange tijd tot een reünie hadden besloten. Van Halen verbaasde in februari vriend en vijand met een overdonderend album dat vrijwel naadloos aansloot bij de hoogtijdagen van eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. De magie tussen David Lee Roth en Edward van Halen bleek na 28 jaar nog intact. Black Sabbath, de grondleggers van het genre hadden een nog grotere tijdspanne te overbruggen en leken goed op weg tot een kankerdiagnose bij Tony Iommi roet in het eten gooide. De heren zitten inmiddels weer in de studio en kondigden recentelijk een nieuw Black Sabbath album aan voor de lente van 2013. De derde grote band waar we lang op moesten wachten is natuurlijk Soundgarden. Destijds met Alice in Chains, Pearl Jam en Nirvana de grote gangmaker van het grunge genre. In de zomer hoorden we op de soundtrack van de Avengers film het eerste liedje Live To Rise. Dat viel een beetje tegen. Het was geen slecht nummer, maar toch zeker niet de kraker waarop we hadden gehoopt. Maanden later is er dan eindelijk het langverwachte album King Animal.

Nog voordat de cd in de speler ligt valt op dat Live To Rise er niet op staat. Dat blijkt een zegen, want het album is veel beter dan het slappe nummer van de soundtrack deed vermoeden. King Animal klinkt op en top Soundgarden en gaat verder waar de band met Down From The Upside ophield. De sfeer, de tegendraadse ritmes, de duistere riffs, de korte gitaarfills en solo’s van Kim Thayil, de eigenzinnige ritmesectie en -terug van weggeweest- de magistrale vocalen van Chris Cornell.

Het zeer toepasselijk getitelde Been Away Too Long zet meteen stevig de toon voor de rest van het album. Het navolgende A Thousand Days Before is zelfs nog beter en doet dankzij het fraaie gitaarwerk denken aan de klassieker Superunknown. Ook Blood On The Valley Floor klinkt als het Soundgarden dat we kennen van begin jaren negentig. Attrition bewijst dat Soundgarden net als op het vorige album de kortere, bijna punkachtige nummers niet schuwt. Soundgarden toont zich consistent tijdens de hele speelduur zodat het album nergens inzakt. Integendeel, nummers als Worse Dreams, Bones Of Birds en Eyelid’s Mouth maken duidelijk dat het Soundgarden menens is. Een hit als Black Hole Sun zal je vergeefs zoeken en ook een waanzinnige kraker als Jesus Christ Pose is niet aanwezig, maar je hoort wel een band die rijper is geworden en meer overwogen te werk gaat.

De come-back van Alice In Chains leverde een goede plaat op en nu doet Soundgarden ook een stevige duit in het zakje. Als nu Pearl Jam eindelijk ook weer eens een plaat maakt die zich met de eerste twee albums kan meten, kunnen we bijna spreken van een revival. De Soundgarden magie is nog intact en klinkt alsof ze nog is weggeweest. Laat je betoveren en meeslepen.

Tracklisting

1. Been Away Too Long
2. Non-State Actor
3. By Crooked Steps
4. A Thousand Days Before
5. Blood On the Valley Floor
6. Bones of Birds
7. Taree
8. Attrition
9. Black Saturday
10. Halfway There
11. Worse Dreams
12. Eyelid’s Mouth
13. Rowing