Met hun vierde album laat het uit San Francisco komende, psychedelische rockgezelschap Sleepy Sun, de rustige vaarwateren, die ze ingingen op hun vorige album Spine Hits, weer wat achterwegen . Op Maui Tears trekken ze lekker ouderwets psychedelisch van leer en dat maakt indruk. Frontman Bret Constantino klinkt in de uitstekende en krachtige opener, The Lane, als een combinatie tussen Bono en Perry Farrell. Een song ook met meteen lekker stevig gitaarwerk. Maar dat hoor je gelukkig volop op dit album. 11.32 begint met gierende feedback en daarna krijg je een stel genadeloos smerige woestijnriffs voor je kiezen.

In nummers als Thielbar en Everywhere Waitz komt de band lekker zweverig over en vooral de laatste doet heel erg aan Pink Floyd denken. Maar ook in dit soort tracks  blijft het gitaarwerk stevig en wordt de fuzz pedaal niet meer uitgetrapt. Maar het absolute hoogtepunt heeft de band toch voor het laatst bewaard. Afsluiter Maui Tears neemt maar liefst meer dan 10 minuten in beslag en werkt in prachtige relaxte sferen naar een explosief en trippy (inclusief panfluiten, geluidseffecten ) einde toe. Daar zou ook Dave Wyndorf van smullen..