We schrijven 1965 als Rudolf Schenker in Hannover een bandje begint dat uiteindelijk zal uitgroeien tot de meest succesvolle Duitse formatie in de muziekgeschiedenis: Scorpions. De band viert dit jaar dus het 50e jarige bestaan, een mijlpaal die heel weinig rockbands halen en net als bij The Rolling Stones respect afdwingt.

Hoewel de band een paar jaar geleden had aangekondigd te stoppen, zijn ze vorig jaar op dat besluit teruggekomen. De heren hebben simpelweg nog teveel plezier om hun instrumenten aan de willigen te hangen. Een andere reden zou er ook niet kunnen zijn. Voor het geld hoeven de heren het allang niet meer te doen en met zo´n staat van dienst hoeven ze ook niets meer te bewijzen. Vriendschap en plezier zijn de redenen dat de band nog steeds bestaat en dat is goed te horen op Return To Forever. Het plezier spat er vanaf. Het album bevat alle ingrediënten die Scorpions sinds de jaren tachtig kenmerkt: melodieuze mid-tempo hardrock, scherpe gitaarsolo’s, meezingbare refreinen en de onvermijdelijke ballads. Kortom, een degelijk, solide, voorspelbaar en soms wat gezapig rockalbum dat zoals altijd uitstekend is geproduceerd. Duitsers en productietechniek, tsja daar kan menig rock- en metalband wat van leren inclusief de grootste acts (hallo Metallica).

Return To Forever legt het natuurlijk af tegen klassiekers als Fly To The Rainbow, In Trance, Virgin Killer of Blackout, maar is toch stukken beter dan bijvoorbeeld Eye II Eye of Pure Instinct. Gezien de leeftijd van Schenker, Meine en Jabs zou dit wel eens het laatste studioalbum van Scorpions kunnen zijn. De kroon op het werk, als we de hoes mogen geloven. Het album start energiek met Going Out With A Bang en Rock My Car, stampende krakers vol sleaze-invloeden. We Built This House doet sterk denken aan de succesvolle Blackout periode. Uit interviews weten we dat de band de archieven uit die periode heeft doorgeploegd op zoek naar goede riffs, dus het zou ons niet verbazen als dit nummer uit die periode stamt. House Of Cards is een typische Scorpions ballad met de uit duizenden herkenbare stem van Klaus Meine. Als het tempo iets ophoog gaat zoals Rock ‘N’ Roll Band is de band het best op dreef. Op basis van de titels van de liedjes weet de oplettende lezer al dat het niveau van de teksten weer tenenkrommend is. In Eye Of The Storm en Gypsy Life is dat gelukkig anders en reflecteert Meine in zijn tekst op het leven als muzikant. Dat had hij vaker mogen doen. Scorpions had altijd fantastische gitaristen in de vorm van broer Michael Schenker, Ulrich Roth en Matthias Jabs. Laatstgenoemde levert weer lekkere solo’s af en mag zich op The Scratch lekker uitleven.

Als we Scorpions in een woord zouden moeten samenvatten, zou dat professioneel zijn. Scorpions ging zich nooit te buiten aan drugs en drank en nimmer waren er ordinaire ruzies. Althans tot Amerikaanse drummer James Kottak recentelijk werd opgepakt wegens drugsbezit. Een kleine vlek op een verder smetteloze carrière. De band trekt wereldwijd nog steeds volle zalen, komt afspraken na, verschijnt altijd op tijd (pünktlich) en geldt als een bastion van degelijkheid. Return To Forever is een waardig afscheidsalbum van onze oosterburen.

*De reguliere cd telt 12 nummers, de deluxe versie heeft er 16 en voor iTunes en de Japanse versie zijn nog drie nummers beschikbaar.