×

Recensie

Rock

15 februari 2017

Ryan Adams

Prisoner

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: PAX AM

Prisoner Ryan Adams Rock 4 Ryan Adams – Prisoner Written in Music https://writteninmusic.com

Prisoner is het maar liefst zestiende album van Ryan Adams. Een album waarop hij de moeilijke en deels publieke breuk met Mandy Moore tracht te verwerken. Naar eigen zeggen groef Adams erg diep in de ziel om van dit album iets te maken. In ruil krijgen we rauwe pijn en directe emotie. Prisoner is een leidraad voor verloren zielen zoals ik en hoop voor wie vergeten was wat het is om jezelf verloren te voelen'”, gaf de gevierde singer-songwriter onlangs te kennen. Hij liet daarbij namen als AC/DC, Springsteen, Bruce Hornsby en zelfs ELO (Electric Light Orchestra) vallen. Op zich niet vreemd, want Adams staat erom gekend dat hij de meest uiteenlopende inspiratiebronnen gebruikt, van Star Wars tot obscure heavy metal.

Adams blijft overigens bijzonder productief. Recent was er de prachtige heruitgave van Heartbreaker, het album dat voor vele fans een ultieme favoriet is. Iets daarvoor 1989, het uitstapje waarop Adams aan de slag ging met het oeuvre van Taylor Swift, gewoon omdat dat nu eenmaal kon. Als we het goed voorhebben heeft hij inmiddels plechtig beloofd dat nooit meer te doen. En dan was er ook die prachtige Carnegie Hall liverelease die bewees waarom we Adams het liefst van al sober, intiem en akoestisch horen.

Maar goed, zijn nieuwe album ligt hier voor ons. Wat meteen opvalt is het bijzondere artwork, waarop een schimmige figuur gevangen lijkt in een keurslijf. Op Prisoner horen we Adams eindelijk terugkeren naar de rock’n’roll, naar de tijden waarop een luid feedbackende elektrische gitaar gewoon een heerlijk luid feedbackende elektrische gitaar mocht zijn. Meer bepaald, op een paar kleinere uitzonderingen na, horen we hem op Prisoner grotendeels in eighties power rock modus, die soms weliswaar erg belegen en cheesy klinkt maar even goed een zekere oprechtheid laat horen.

Neem gerust de power rock ballad Do You Still Love Me erbij, de huidige single. We horen kerkorgel die aan gort gespeeld wordt door wilde rockgitaren.” But in my mind, it’s over babe/do you still love me”, spuugt hij haast uit. Iets verder : “what can I say ?”. Adams lijkt verslagen en gebruikt de muziek om een tegenaanval in te zetten.

Op zijn agenda: de grote levensvragen. Houdt ze nog wel van mij, dat dus bijvoorbeeld. Maar ook: wat betekent het om iemand lief te hebben gehad? Om afscheid te moeten nemen. Om de dagen eenzaam en alleen door te brengen (To Be Without You) in een verdoemd huis (het aan Springsteen refererende Haunted House)? En ook de vele herinneringen aan hoe het ooit was en de vele ups and downs die daar bij horen (het knappe Breakdown, Broken Anyway)

Veelzeggend zijn de songtitels. Alleen al op basis daarvan weet je hoe de vork aan de steel zit. Het heeft Adams belachelijk veel tijd gekost om het hele verhaal te beperken tot de 12 songs op dit album, maar hij is er vooralsnog in geslaagd. Met Prisoner levert hij een erg persoonlijk album af, eentje dat fans ongetwijfeld gaan koesteren maar in zijn ruime catalogus misschien niet zijn allerbeste werk is (zie o.a. Gold, Cold Roses,..) .

In die zin is Prisoner een beetje de antipode van het eerder verschenen Ashes & Fire waarop Adams aan de slag ging met heerlijke country . Het beeld van Adams die met een goed glas rode wijn aan het haardvuur wat op zijn gitaar zit te tokkelen in het gezellige, lieflijke gezelschap van vrouwlief Mandy Moore is nu aan diggelen. Met de scherven van zijn huwelijk tracht hij op Prisoner naar beste vermogen er iets van te maken, dat hoor je onder meer op de titeltrack. Hij is slechts een gevangene van de liefde, zo zingt hij onder meer.

Het resultaat is een in zijn geheel geslaagd album. Her en der ontwaar je het talent dat verantwoordelijk was voor een alltime classic als Heartbreaker (het met mondharmonica versierde Doomsday, het akoestische To Be Without You, het verstillende Shiver And Shake waarop hij aangeeft dat hij het niet kan aanzien om haar met een ander te zien).

Klankgewijs horen we zoals Adams zelf ook stelt véél Springsteen (niet zozeer de wilde rocker, maar de onderkoelde Springsteen die ook verantwoordelijk was voor prachtsongs als I’m On Fire). Daarnaast ook : veel invloeden van Bruce Hornsby en ELO, en dat onder meer ook op Anything I Say To You Now.

Eindresultaat: een goede, degelijke Ryan Adamsplaat die niet teleurstelt. Eentje die ongetwijfeld nog even moet rijpen vooraleer we een definitiever verdict kunnen vellen, al vermoeden we ook dat ie zo tegen het einde van 2017 in eindejaarslijstjes allerhande opduikt.. .



  1. Do You Still Love Me?
  2. Prisoner
  3. Doomsday
  4. Haunted House
  5. Shiver And Shake
  6. To Be Without You
  7. Anything I Say To You Now
  8. Breakdown
  9. Outbound Train
  10. Broken Anyway
  11. Tightrope
  12. We Disappear