Vrijdag 16 februari is de releaseparty van Birth of Joy’s vijfde studioalbum Hyper Focus. Omdat dat nog wel heel lang wachten is maakt het driekoppige rock ‘n roll-monster uit ons kikkerlandje de afgelopen weken een warming up tour op niet-alledaagse locaties in Nederland en Duitsland. Vandaag eindigt de minitour in Cayen in Enkhuizen. Gisteravond deed de band Rockcafé Ozzy in Apeldoorn aan en WiM was daarbij.

Erg druk is het niet, zo’n vijftig tot zestig mensen hebben de weg naar de Apeldoornse kroeg gevonden. De band (zanger/gitarist Kevin Stunnenberg, drummer Bob Hogenelst en toetsenist Gertjan Gutman) begint de set met twee nieuwe nummers van dat nog uit te komen album; Join The Game en de titelsong.

De eerste kabbelt (misschien iets te) relaxt voort, de tweede heeft al iets meer pit; een heerlijk door denderend orgeltje en een woest en manisch klinkende Stunnenberg doen de nieuwsgierigheid naar het nieuwe album al meer aanwakkeren.

Daarna speelt de band ouder werk in de vorm van Teeny Bopping (Make Things Happen, 2010) en Devil’s Paradise (Life in Babalou, 2012) en de blikken worden steeds milder en de hoofden bewegen steeds wat meer. Na het geweldige en tamelijk agressieve nummer Grow (Prisoner, 2014) klinkt het applaus eindelijk redelijk overtuigend.

Opvallend is dat de band niet één nummer van het laatste studioalbum Get Well (2016) laat horen. In plaats daarvan komen liedjes als de ongevaarlijke maar enorm dansbare Motel Money Away en Dead Being Alive (beide van Make Things Happen) voorbij. De band lijkt bewust te kiezen voor de wat toegankelijkere nummers uit hun repertoire.

Tegelijkertijd verwerkt Birth of Joy meerdere solostukken en jams in de nummers, waardoor het optreden allesbehalve overkomt als een routineus klusje. De band is geconcentreerd en Stunnenberg springt gecontroleerd maar energiek over het podium.

Toch reageert het publiek tamelijk tam op de band. Tussen de nummers door kun je (na een kort applaus) een speld horen vallen. Misschien is dat een goed teken en zijn mensen gewoon onder de indruk. “Staat het te hard?”, vraagt Stunnenberg ergens halverwege. “Nee”, klinkt het antwoord uit het publiek resoluut. “Waarom staan jullie dan zo ver weg?”. Het blijkt de juiste techniek, mensen doen een paar voorzichtige stappen naar voren.

Als de band het fenomenale Three Day Road (2014) speelt, zijn de laatste twijfelaars over de dam. De opbouw, het psychedelische broeiende tussenstuk, de emotionele vocalen; dat nummer klopt gewoon van begin tot eind. Het applaus is oprecht en warm.

De band sluit af met een paar goede knallers; Rock & Roll Show (2014), met die fijne drumsolo, Make Things Happen (2010) en Know Where To Run (2012) en dan is het na ongeveer een uur gedaan.

Het was fenomenaal en stiekem vond iedereen in de Ozzy dat waarschijnlijk wel.