Robin Trower timmert al zo verschrikkelijk lang aan de weg dat die wel naar Rome moet leiden. Onze noeste arbeider is een type ‘schoenmaker houdt je bij je leest’ en wijkt op zijn laatste productie geen strobreed af van eerder gebaande paden. Sterker nog, dit album is een lang recht pad zonder avontuurlijke haarspeldbochten, onverwachte hellingen, vals plat of verraderlijke chicanes. Het is echter wel een pad dat hem sinds Bridge of Sighs veel succes heeft gebracht. Op 9 maart bereikt de oerdegelijke bluesgitarist de respectabele leeftijd van zeventig jaar en om die mijlpaal wat op te luisteren brengt hij op zijn verjaardag een nieuw soloalbum uit.

Liefhebbers van Trower’s eerdere albums krijgen precies wat ze willen: solide bluesliedjes met ingetogen en sfeervol gitaarwerk die vooral in de late uurtjes lekker wegluisteren. Positief is dat Trower niet vervalt in gemakzucht en covers van oude bluesgiganten opneemt, maar allemaal eigen nieuwe composities voorschotelt. Trower kan nog steeds een snaartje buigen, maar verwacht van hem geen vuurwerk meer. Geen vlammende solo’s, maar bedaard gitaarwerk dat keurig past binnen de kaders van het liedje. De Britse gitaarheld van weleer valt op geen valse noot te betrappen, maar na een paar nummers slaat de verveling wel toe. Het kabbelt allemaal rustig, soms zelfs gezapig voort en dat maakt de moderne luisteraar toch wat onrustig.

Deze maand geeft Robin Trower maar liefst vier concerten in ons land. Op 19 maart staat hij in Arnhem (Luxor), op 20 maart in Eindhoven (Effenaar), op 21 maart in Zoetermeer (de Boerderij) en hij besluit een dag later in Hoogland (de Noot).