Vijf jaar na het destijds wel fijn binnenkomende maar uiteindelijk amper beklijvende dubbelalbum Stadium Arcadium hebben de mannen van Red Hot Chili Peppers hun bovenkleding weer uitgetrokken voor een nieuwe ronde en nieuwe kansen. I’m With You is het eerste album met nieuwe gitarist Josh Klinghoffer.

Wie pakweg 25 jaar geleden zou hebben voorspeld dat die malle jongens die op zo’n energieke wijze (en niets meer dragend dan een sok om de genitaliën) funk en rock koppelden uit zouden groeien tot een van ‘s werelds grootste bands, zou voor gek zijn verklaard. En toch is het Red Hot Chili Peppers gelukt, ondanks overleden en opgestapte bandleden en allerlei drugsgerelateerde tegenslagen. Inmiddels prijken diverse Grammy Awards de schoorsteenmantel van de heren en wereldwijd staat de teller op ruim 60 miljoen verkochte albums. De branieschoppers van weleer zijn gearriveerd en behoren tot het kleine clubje ‘superbands’ dat stadions uitverkoopt nog voor iemand een noot heeft gehoord van het nieuwe werk en waarbij de release van elk nieuw album tot een media-event van jewelste wordt verheven. Maar is het die tamtam nog waard?

Het laatste album van de band, dubbel-cd Stadium Arcadium, is alweer een jaar of vijf oud. In de tussenliggende jaren beleefde de band haar grootste tournee aller tijden, die hen wereldwijd langs miljoenen fans voerde. In Nederland onder meer Pinkpop en het Nijmeegse Goffertpark. Maar men had ook te kampen met een bijna burn-out van frontman Anthony Kiedis en het vertrek van gitarist John Frusciante. Waar laatstgenoemde halverwege de jaren 90 ook al eens vertrok en het destijds drugsgerelateerd was (niemand had gedacht dat Frusciante het jaar 1996 überhaupt zou halen), werd hem ditmaal juist de grootsheid van de band te veel. De immense, onpersoonlijke mensenmassa’s waarvoor hij moest optreden waren gewoonweg niet leuk (meer). Maar Frusciante was met zijn minimale, maar oh zo effectieve gitaarspel wel een belangrijke geluidsbepaler van de band. Josh Klinghoffer vervangt hem op I’m With You voor een eerste maal. Geheel onbekend met het bandgeluid is deze niet, hij was al mee als tweede gitarist tijdens recente tournees.

Wat allereerst opvalt aan het album, is dat het in ieder geval klinkt alsof het met meer plezier gemaakt is dan de topzware dubbellaar Stadium Arcadium uit 2006. We hadden ook niet anders verwacht. Het is tenslotte dat plezier dat zelfs met vele tegenslagen Red Hot Chili Peppers al zo lang op de been houdt. Wat opvalt is dat de band meer dan ooit alle scherpe randjes van het geluid heeft gepoetst. Hierdoor zijn die ooit zo onvoorspelbare kwajongens van ooit anno 2011 perfect luistervoer voor de massa. Wat overigens niet wil zeggen dat het de kwaliteit benadeelt. Opener Monarchy Of Roses is bijvoorbeeld van begin tot eind een perfect poprock liedje met een funky onderlaag. Of neem een track als Brendan’s Death Song, een echt doorbijtertje. Na een behoorlijk obligaat begin, mondt het nummer uit in een lekker kolkende gitaarbrei die flink indruk maakt. Tegenover dergelijke sterke tracks staan helaas ook wat mindere. Het basloopje van funky Factory Of Faith lijkt bijvoorbeeld gestolen van Gorillaz (Feelgood Inc.) en juist in een nummer als dit hier mis je de goed geplaatste en steevast rake gitaarlicks van Frusciante om de boel naar een hoger niveau te trekken. Het is de lijn die dit album over de hele linie bindt. Erg sterke tracks worden afgewisseld met zich een beetje voortslepende nummers die maar met moeite de aandacht er bij weten te houden. Het is het gebruik van ‘vreemde’ instrumenten dat je bij de les houdt en de muzikale invloeden die je niet verwacht had bij de band. De koebel in The Adventures Of Rain Dance Maggie bijvoorbeeld, of bassist Flea met zijn trompet in Did I Let You Know. Ander goed voorbeeld hiervan is Happiness Loves Company, dat met zijn pingelende piano naar Britpop neigt.

Natuurlijk mag je van een band niet verwachten dat ze in de loop van decennia met een zelfde jeugdige branie blijven doorspelen als toen ze jong waren. Het is zelfs bewonderenswaardig te noemen dat de band een vorm heeft gevonden die nog wel hints naar het verleden geeft  (Look Around en afsluiter Dance, Dance, Dance bijvoorbeeld) maar die ook een koers zet naar de toekomst. Wat bij Red Hot Chili Peppers echter al een paar albums zo jammer is, is dat de pit waaraan ze hun naam ontlenen verdwenen lijkt. De opzwepende funky rocksongs met daar overheen de slissende raps van frontman Anthony Kiedis lijken voorgoed verleden tijd en daarvoor in de plaats is een geluid gekomen dat – hoewel het her en der zeker behoorlijke briljante tracks oplevert – boven alles op safe lijkt te spelen. Tegenover de handvol briljante tracks staat flink wat voortkabbelend werk, waardoor luisteren naar dit album vele malen langer aanvoelt dan de 51 minuten die ‘ie daadwerkelijk duurt. Dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest?

Tracklist I’m With You:

1. Monarchy Of Roses
2. Factory Of Faith
3. Brendan’s Death Song
4. Ethiopia
5. Annie Wants A Baby
6. Look Around
7. The Adventures Of Rain Dance Maggie
8. Did I Let You Know
9. Goodbye Hooray
10. Happiness Loves Company
11. Police Station
12. Even You Brutus?
13. Meet Me At The Corner
14. Dance, Dance, Dance