Kunnen we hier van een mijlpaal in de rockgeschiedenis spreken? De tijd zal dat nog even uit moeten wijzen. Feit is wel dat …Like Clockwork op werkelijk alle fronten overtuigt. Van songmateriaal tot productie en zelfs tot en met het artwork. Laten we eerlijk zijn, daar hebben we lang op moeten wachten.

“Lekker baantje heb jij, als muziekjournalist hoef je nooit voor je muziek te betalen!” Het is een uitspraak die regelmatig door de kamer vliegt zodra iemand het beroep van de schrijver dezes verneemt. De standaardreactie van de afgelopen paar jaar: “Nee, jij betaalt zeker wel keurig netjes alle muziek die je luistert.” Met rood hoofd druipt degene met die grote mond dan veelal weer af. Wat heeft dit met Queens Of The Stone Age te maken? Alles. …Like Clockwork geldt als een van de albums van dit voorjaar waar een enorme hype omheen hangt. Zo’n album waarvan een platenmaatschappij wel weet dat een journalist er toch wel over gaat schrijven. Ongeacht de promotionele middelen die er tegenaan gezet worden. En zodoende was van …Like Clockwork voorafgaand aan deze recensie geen promoceedeetje beschikbaar, geen luisterlinkje of wat dan ook. Terwijl deze bij andere releases veelal wel weken (of maanden) vooraf wordt doorgezet. Waarom zouden ze ook, iedereen wil het horen en dan is schaarste de beste manier om een hype te creëren.

Zodoende toog de journalist dezes (die weldegelijk nog veel geld uitgeeft aan fysieke uitgaven van muziek en daar vervolgens óók weer om wordt uitgelachen) naar de lokale platenboer om daar …Like Clockwork aan te schaffen. Bleken er verschillende en stuk voor stuk prachtige vinyluitgaven op de markt te zijn. Waarbij de band overigens weer gratis digitale downloads weggeeft, maar dat terzijde. Wat doe je als je niet kan kiezen? Dan is de portemonnee ineens een stuk leger. Zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben. Feit is wel dat het artwork van … Like Clockwork werkelijk adembenemend is en – zeker op LP-formaat – absoluut iets aan de sfeer van het album toevoegt. Naar verluid was de Britse kunstenaar Boneface ook bij het opnameproces aanwezig om het gevoel van die sessies naar beeld te vertalen. Met name op de 180-grams LP met boekwerk er in, spat dat beeld van de pagina’s af terwijl op de achtergrond de muziek klinkt. De muziek waar het natuurlijk vooral om te doen is. En die is fantastisch.

In tegenstelling tot ‘die andere door schaarste gecreëerde hype van dit voorjaar’, weet je vanaf de eerste tonen van opener Keep Your Eyes Peeled dat het menens is. Gelukkig zelfs. Want het vorige écht van begin tot eind ijzersterke album van Josh Homme en zijn immer van bezetting wisselende combo is Songs For The Deaf uit 2002. Opvolger Lullabies To Paralize was rommelig en wisselvallig, Era Vulgaris uit 2007 was het over de hele linie ook niet helemaal. Maar wat die laatste albums gemeen hadden, is dat áls het raak was het ook voltreffers waren. Op … Like Clockwork is het keer op keer raak. Het opnemen van het album had naar verluid nog wat voeten in aarde vanwege de (geestelijke en fysieke) gezondheidsproblemen van frontman Josh Homme. Daar hoor je echter niets van terug. …Like Clockwork is avontuurlijk, hard, maar toegankelijk en laat in drie kwartier een onmiskenbare volgende stap in de evolutie van de band en misschien wel de rockmuziek in het algemeen horen.

Dat doet de band met de hulp van een keur aan gasten. Zo zijn op het album onder meer Trent Reznor (Nine Inch Nails), Alex Turner (Arctic Monkeys), Jake Shears (Scissor Sisters) en Elton John te horen, naast oudgedienden als Mark Lanegan, Alain Johannes en zelfs de ooit met ruzie vertrokken/ontslagen Nick Oliveri. Je hoort ze echter niet of amper, dus het ligt er nergens te dik op. De spreekwoordelijke klap op de vuurpijl (en die hoor je wel) komt van Dave Grohl (Foo Fighters) die net als op het klassieke Songs For The Deaf het gros van de drumpartijen op zich neemt. Wat opvalt is dat hoewel je die line-up niet direct opvallend hoort, deze wel daadwerkelijk haar muzikale invloed doet gelden. Waar Queens Of The Stone Age doorgans van heel dik hout planken zaagde, merk je dat er nu iets meer melodieuze invloeden binnen komen sijpelen. Zodat de op de traditionele metalriffs van weleer gebaseerde woestijnrock van de Queens nu ineens invloeden van onder meer glamrock vertoont. Zeker op een track als Fairweather Friends, waarvan je dan achteraf in de credits leest dat Elton John er op meespeelt. Snap je het meteen. Maar het wat meer ‘androgyne’ rockgeluid uit begin jaren zeventig dat de glamrock vooraf ging sijpelt ook door op nummers als het machtige tegen progrock aan schurende The Vampyre Of Time And Memory bijvoorbeeld, of een nummer als het naar psychedelica neigende Kalopsia. Het maakt dat …Like Clockwork niet rücksichtslos vooruit dendert. Daar zullen de fans van de spierballenrock waar de band bekend om staat wellicht niet allemaal even leuk vinden. Maar het voegt interessante nieuwe elementen aan het bandgeluid toe, binnen liedjes (liedjes ja, geen tot songlengte opgebouwde riffs) waar net even iets beter over lijkt nagedacht dan op eerdere albums, waarop Josh Homme beter lijkt te zingen dan ooit en wat productioneel (zet vooral eens een koptelefoon op) heel knap laveert tussen moddervet en uiterst subtiel. Wat een plaat!