Op dit derde album klinkt de noiserock van Pop. 1280 donkerder en elektronischer, maar venijnig is het nog steeds. Paradise is een conceptalbum in de ruime zin van het woord, waarbij de luisteraar er al snel achter komt dat de albumtitel een nogal cynische lading heeft. “There are no pyramids on Mars!!” klinkt het in de opener. Oh, dus het album schetst een wrange toekomstvisie waar een oude beschaving niet meer bestaat? Nou ja, zoiets: een dystopie. Het woord “dystopie” blijkt op zichzelf al zo modern dat mijn spellingscontrole van de tekstverwerker het niet erkent als een bestaand woord…kun je nagaan. Dit zegt waarschijnlijk meer wat over deze tekstverwerker, want George Orwell schetste in 1949 al een beangstigende toekomstvisie, die nu nog steeds relevant is. Het wordt onderhand vervelend en cliché om steeds weer aan dit veelbesproken werk te refereren, maar je kunt je afvragen hoe het met deze maatschappij gesteld is als het boek toch steeds weer de kop op steekt in discussies en allerlei kunstvormen.

Met zo’n duidelijk gefocust thema maakt de band het statement tekstueel iets belangrijks te willen vertellen. Gelukkig zijn de teksten bijgesloten in het boekje, zodat de luisteraar woord voor woord kan meelezen en zich totaal kan onderdompelen in de duistere wereld die de band schets. Ware het niet dat je wel ongelofelijk goede ogen moet hebben wil je het kleine lettertype kunnen lezen. Betekent dit dat de band zijn teksten helemaal niet zo belangrijk vindt? Anders is dit een gemiste kans…

Muzikaal mengt Pop. 1280 overstuurde synthesizers met piepende gitaren, een monotone ritmesectie en psychotische, maar soms robotachtige zang. Zo wordt – in combinatie met de teksten – een naar futuristisch sfeertje gecreëerd dat zijn wortels heeft in cyberpunk; alweer zo’n nichegenre. Een balans tussen dansbaar en “godskolere, wat een herrie” wordt door de band knap gevonden. Hun door zowel industrial als noiserock beïnvloedde geluid is verre van origineel, maar erg goed uitgevoerd. In een aantal liedjes neemt de band gas terug, maar dit heeft enkel een toename van die duistere sfeer tot gevolg. Het beste voorbeeld hiervan is Rain Song, waarbij sitar, schrapend metaal en regen een benauwde sfeer creëren.

Een erg sterk genrewerkje, zo kun je het wel noemen. Het is jammer dat de luid-en-duidelijk overkomende bedoelingen van de band met betrekking tot dystopische fictie niet volledig overkomen door het ontbreken van duidelijk leesbare teksten. Gelukkig is de neergezette sfeer wel zo sterk dat de nare  boodschap alsnog blijft hangen.