Loud Like Love is de zevende Placebo-plaat in zeventien jaar. Sinds hun opzienbarende entree in de rockarena’s – als voorprogramma van David Bowie in 1996 (waaronder in Ahoy) met een puik debuutalbum onder de arm – is het trio een constante factor geweest in de muziekmedia en op de internationale podia.

Leken Brian Molko en consorten ten tijde van Meds (2006) hun langste tijd gehad te hebben, met Battle For The Sun (2009) hervond de band het spelplezier. Mede dankzij de nieuwe drummer Steve Forrest werd dit het stevigste album van Placebo. Het devies bij veel nummers was: hard, rechtdoor. Ook tekstueel was de plaat bij vlagen simplistisch. Maar toch, een flinke handvol nummers kwam best wel lekker binnen.

Loud Like Love neemt weer wat afstand van het ongecompliceerde van Battle For The Sun: meer variatie en meer subtiliteit, moet de band hebben gedacht. Gecombineerd met de traditioneel sterke gitaarlijnen, de soms donkere sferen, de kracht van de ritmesectie en het altijd aanwezige oog voor pop appeal, maakt dit Loud Like Love tot een prima terugkeer na drie albumloze kalenderjaren.

De titeltrack die de plaat opent is een typische Placebo-parel. Uptempo en gloedvol. Een routineklus zou je kunnen zeggen, maar wel eentje die méér dan welkom is. “A love so proud, it never has to question why or how”, zingt Molko vol overtuiging. Het stemmige Scene Of The Crime – gekleurd door hand claps, piano, elektronica en zang vol dramatiek, houdt het niveau vervolgens vast. Verrassend? Nee. Goed? Ja. Ook Exit Wounds mag zich onder de hoogtepunten scharen. Na een experimenteel en sensueel begin vol onderhuidse spanning barst de song open. Oude tijden herleven. Ook de industrieel getinte rock van Purify is typisch Placebo.

Een paar keer blijft de band steken in dunne rijmelarij en gemakkelijke pop of ruwe recht-door-zee-rock: de single Too Many Friends en de stamper Rob The Bank zijn hier voorbeelden van. Hoewel nog best genietbaar, zet Placebo de klok hiermee wel terug naar de minder geïnspireerde fases in hun carrière.

Het trio schuwt de langzame tracks niet op Loud Like Love, iets wat oudere albums meer diepgang gaf en ook hier weer werkt. Het relatief sobere Hold On To Me mondt uit in een sfeervol slot met strijkers en spoken word. A Million Little Pieces mag er ook wezen: lekker losjes gedrumd, een lekker stuwend gitaarriffje, een doeltreffende piano en Brian Molko die het geheel moeiteloos naar zich toetrekt. Dat speelt hij ook klaar op het voorlaatste nummer Begin The End, waarop tegen een muur van noise de boog continu gespannen blijft. En ook hierna, op het ogenschijnlijk zoete Bosco, gaat de klok niet meer op rock.

Placebo heeft zich met Loud Like Love hervonden. Het is niet hun beste plaat maar kan wel als hun interessantste album sinds Sleeping With Ghosts (2003) worden gezien.

Op 8 december staat Placebo in de Ziggo Dome, Amsterdam.