Het achtste album voor de band betekende gelijk de wereldwijde en definitieve doorbraak.

The Dark Side Of The Moon werd in eerste instantie opgezet als muziek die bij de op stapel staande live optredens gebruikt zou gaan worden. Na Meddle had de band muziek gemaakt voor de film La Vallee, na More de tweede keer dat ze dat deden voor een film van de Frans/Zwitserse regisseur Barbet Schroeder. De muziek voor de film werd gebruikt voor Obscured By Clouds. De opnamen van de muziek van die film werden gemaakt terwijl de band reeds bezig was met de muziek voor de komende concerten.

De muziek die geschreven werd kwam in eerste instantie voort uit een idee van bassist Roger Waters. Een concept idee waarbij de drijfveer achter de teksten ‘dingen die mensen gek maken’ was. Deels gebaseerd op het extravagante leven dat de leden van de band ondertussen reeds hadden aangenomen. Waters had in zijn tuinhuisje bij zijn huis in het Londense Islington de ruwe opnamen gemaakt van nieuwe composities die meer dan ooit songs waren. Voor het eerste sinds het vertrek van Syd Barrett. De overige leden van de band hielpen vervolgens Waters de songs te verfijnen en hun nadrukkelijke bijdragen te leveren. Daarnaast gebruikte de band stukken muziek die in eerdere instantie niet op eerdere album pasten maar hier in perfecte balans bleken (de basis van Breathe werd eerder gebruikt als muziek voor de film The Body en Us And Them voor de soundtrack van de film Zabriski Point).

Een eerste presentatie van de muziek van The Dark Side Of The Moon – A Piece For Assorted Lunatics, zoals deze toen nog genoemd werd, vond plaats in The Rainbow Theatre in Londen op 17 februari 1972. Er was een kleine groep pers aanwezig, die enthousiast reageerde. Verrast als ze waren door de grote ambitie van de band, de vervreemdende geluidseffecten en de sterk opgebouwde songs. De band nam vervolgens ruim een jaar om de songs live nog sterker te maken. Grote tours door Europa, Noord Amerika en Japan, en de interventie voor de filmmuziek van La Vallee, betekende dat de band pas in januari 1973 klaar was met de opnamen van het album in de studio. Hoewel de band zelf de touwtjes in de Abbey Road studio strak in handen had werd geluidsman Alan Parsons gevraagd de songs, zo perfect mogelijk, op tapes vast te leggen. Parsons, die ervaring had opgedaan als rechterhand van George Martin bij The Beatles albums Let It Be en Abbey Road had de band eerder geholpen met de opnamen van Atom Heart Mother.

Allen optimaal geïnteresseerd in nieuwe geluidstechnieken werd voor The Dark Side Of The Moon alles uit de kast gehaald. De sterke composities werden voorzien van synthesizers, tape loops en soundscapes. De band was er met hun opzienbarende live shows al bekend om geworden geluidseffecten te gebruiken maar niet eerder kreeg dit op album zo een vervolg. Producer Chris Thomas werd vlak voor de mix van het album binnen gehaald om met frisse ideeën de opnamen nog beter te maken.

Vanaf het allereerste begin is The Dark Side Of The Moon een ambitieus album. De openingsklanken van Speak To Me die overgaan in het zeer fraaie Breath laten dat optimaal horen. Het door synthesizer gedragen On The Run en het daarop volgende Time is al net zo verrassend en sterk. De door klokken gedreven song heeft, juist door het gebruik van geluidseffecten, een extra impact. Hetzelfde wat de rinkelende kassa’s in Money doen. Hoe simpel het idee ook lijkt te zijn, het maakt de songs sterker. Ook de in Money, en ook in het ijzersterke Us And Them, verwerkte saxsolo die overgaat in een gitaarsolo bleek een monumentale invloed op rock te hebben. Niet eerder was deze combinatie zo optimaal uitgespeeld en de sax was vanaf dat moment optimaal binnen het geluid van rock terug te horen. De misschien wel meest opvallende compositie van het album is Brain Damage. Waar alle songs, zoals eerder vermeld, duidelijke thema’s hebben die de mensheid bezighoud of gek maakt, handelt deze song over de gevolgen van mentale achteruitgang. Het nummer bevat ook de albumtitel, samen met een verwijzing naar het trieste lot van Pink Floyd-stichter Syd Barrett: “When The Band You’re In Starts Playing Different Tunes, I’ll See You On The Dark Side Of The Moon”. De persoonlijke tekst en de gloedvolle vertolking van de song geven het album de ware warmte en diepte.

The Dark Side Of The Moon, met zijn briljant opvallende hoes met de prisma, bleek bij uitkomen op 1 maart 1973 gelijk een schot in de roos. Het album werd door pers als een meesterwerk binnengehaald en het publiek reageerde, gedreven door de ongelooflijk fuzz die rond het album hing, overweldigend. Voor het einde van dat jaar had het album reeds miljoenen stuks verkocht en stond het bovenaan de album lijsten over de gehele wereld. Waar Pink Floyd daarvoor als progressieve rockband door een interessante maar kleine groep liefhebbers op handen werd gedragen bleek dit album een onvoorspelbaar miljoenenpubliek te bereiken. Natuurlijk lag daar ook het succes van singles Money en Us And Them aan ten grondslag. Juist door dit album grepen mensen ook de kans aan het oudere werk van Pink Floyd aan te schaffen en optimaal te doorgronden.

The Dark Side Of The Moon groeide vervolgens uit tot een van de meest geprezen en ook best verkochte albums aller tijden. Alleen in Amerika al stond het album 741 weken in de albumlijsten en wereldwijd werden er meer dan 45 miljoen exemplaren van verkocht. Het bleek de opmaat voor een spannende periode in de geschiedenis van Pink Floyd. De band groeide als live act uit tot een van de belangrijkste band in de geschiedenis van de popmuziek maar het succes bracht ook grote spanning tussen de bandleden.