In het kielzog van Joe Bonamassa en Kenny Wayne Shepherd zijn in het voorbije decennium tal van nieuwe bluesrock gitaristen opgestaan die allemaal meedingen naar de gunst van de luisteraar. Een van hen is Philip Sayce die al op jeugdige leeftijd toetrad tot de begeleidingsband van wijlen Jeff Healey, speelde in Uncle Kraker’s band en later met Melissa Etheridge. Sinds enkele jaren maakt hij onder eigen naam furore. Hij is naar eigen zeggen sterk beïnvloed door iconen als Hendrix, Clapton, Page enVaughan en dat is op zijn vierde album Steamroller goed te horen. Toch is Sayce geen kloon van zijn voorbeelden, maar voegt wel degelijks iets toe. Anders dan veel tijdgenoten speelt hij geen voorspelbare bluesrock, maar voegt invloeden van bijvoorbeeld Britrock, funk en moderne popmuziek toe.

Het titelnummer kent een stuwende rock en zorgt voor een energieke start van het album. Het navolgende Stung By A Woman heeft een springerig ritme en staat bol van de funkinvloeden. Het derde nummer, Marigold is weer compleet anders. Het is een sfeervolle ballade waarop Sayce niet alleen gevoelig speelt, maar ook een prachtige vocale voordracht ten beste geeft. Als zijn vrouw net zo mooi is als het nummer, dan ben ik benieuwd hoe ze er uit ziet. Op het ruige Black Train horen we overduidelijk invloeden van Lenny Kravitz en de Led Zep- stempel duikt voor het eerst nadrukkelijk op in Rhythm And Truth. Halverwege mogen we stellen dat Sayce weet hoe hij een nummer moet componeren en niet vies is van variatie. De drang naar experiment is het verst doorgevoerd op The Bull, een nummer waaraan de doorgewinterde bluesrockliefhebber toch wel even zal moeten wennen. Holding On is het minst aansprekende nummer, maar kent wel weer een gierende solo.Op Beautiful horen we de funkinvloeden opnieuw. Sayce zou eens een jamsessie met Glenn Hughes moeten houden, die twee kerels delen zo veel muzikale voorkeuren dat een samenwerking best gave composities op zou kunnen leveren. Het ritme A Mystic refereert aan bands als de Kaiser Chiefs en geeft een speels tintje aan een genre dat jarenlang vastgeroest zat. Het afsluitende melodieuze Aberstwyth, vernoemd naar Sayce’s geboorteplaats in Wales, bevat een aantal aardig staaltjes virtuositeit en sluit het album waardig, doch niet spectaculair af.

Concluderend mogen we stellen dat Sayce als gitarist en componist duidelijk wat toe te voegen heeft aan het bluesrockgenre en niet bang is om nieuwe wegen in te slaan. Steamroller is een sterke plaat van een kerel waar we ongetwijfeld meer van gaan horen.