Om zijn 70ste verjaardag extra glans mee te geven is er van het solowerk van Pete Townshend een nieuwe verzamelaar uitgebracht. Met 17 songs, afkomstig van al zijn albums, is het een mooi overzicht geworden. En het album heeft in Guantanamo en How Can I Help You zelfs twee nieuwe/nooit eerder uitgebrachte songs.

Townshend wilde eigenlijk nooit soloalbums maken. Het proces van songs schrijven, thuis opnemen en deze met de mannen van The Who uiteindelijk uitwerken en in de studio opnemen, vond hij veel fijner. Zijn eerste solo album Who Came First (1972) kwam toevallig tot stand. Volledig in de ban van goeroe Meher Baba maakte hij met eigen middelen twee albums om geld voor diens ideeën op te halen. De platenmaatschappij wilde deze eigenlijk wel uitbrengen maar dat vond Townshend geen goed idee en nam in plaats daarvan maar gelijk een geheel nieuw album op dat hij Who Came First noemde. Het album was een succes maar pas vijf jaar later kwam met Rough Mix, een samenwerkingsproject met oud Small Faces Ronnie Lane, een vervolg.

Het was met zijn derde soloalbum Empty Glass (1980) waarop Townshend ook solo zijn eigen stem vond. Het was een album vol ijzersterke songs (zoals Let My Love Open The Door en Rough Boys) en zeer persoonlijke teksten en met een geweldige band (met daarin onder meer Big Country bassist Tony Butler en topdrummer Simon Philips) gespeeld. Het daarop volgende All The Best Cowboys Have Chinese Eyes (1982) was daarop het perfecte vervolg. Net als Empty Glass met Chris Thomas als producer had het album in songs als Stop Hurting People, The Sea Refuses No River en Somebody Saved Me absolute Townshend klassiekers.

Met het album White City: A Novel (1985) keerde Townshend terug naar de verhalende vorm die ook Tommy en Quadrophenia tot een succes hadden gemaakt. Met David Gilmour (Pink Floyd) in de band, die net als Townshend in Londens White City opgroeide, bleek het album wederom een succesvolle exercitie met het grote singlesucces van Face The Face als fraai extra. De tour die op het zeer succesvolle album volgde was al snel volledig uitverkocht. En de registratie Deep End Live is daarvan een uitstekend verslag. In 1989 vervolgde Townshend zijn solocarrière met de musical The Iron Man, een maar half geslaagd experiment en ook het in 1993 daarop volgende Psychoderelict kon helaas maar matig boeien. Ondertussen had Townshend zijn volledige aandacht ook alweer bij The Who gelegd dus verder soloalbums bleven tot op heden uit. De aan Truancy toegevoegde nieuwe tracks Guantanamo (met een voor Townshend behoorlijk politieke lading) en How Can I Help You laten trouwens een zeer geïnspireerde Townshend horen.