Na de onstuimige en experimentele albums Wake Up The Nation (2010) en Sonik Kicks (2012) lijkt Paul Weller zich op zijn twaalfde soloplaat in wat rustiger vaarwater te bevinden. Had hij in 2010 net afgerekend met een nogal alcoholische fase in zijn leven en maakte hij zich druk om de snelle, materialistische maatschappij, vijf jaar later draait het weer om hervonden evenwicht en spiritualiteit. I’m Where I Should Be is de titel van een van de negen nieuwe tracks en dat lijkt veelzeggend.

Saturns Pattern is weer een mooi voorbeeld van de rijkdom aan ideeën die Weller altijd met zich meedraagt. De meeste songs zijn kleurrijk en kameleontisch, alsof Weller zich weigert te beperken tot één stijl. Songschrijver als hij is, verliest hij zich echter nooit in minutenlang gepiel.

Opener White Sky is de overstuurde rocker waarmee de net 57 geworden Weller de deur naar Saturns Pattern open duwt. Een spannend intro, een spacey slotstuk en daartussen een paar minuten noisy psychedelische rock. Gedurfde single, maar interessanter dan die andere rocker, Long Time, waarmee Weller verderop terugblikt op de mindere tijden die nu al weer een tijdje achter hem liggen. Een lekkere uptempo song die echter wat routineus aandoet en weer voorbij is voor je ’t weet.

Saturns Pattern biedt zoals de meeste Wellerplaten weer veel prikkelend, warmbloedig luistervoer om je aan te laven. Going My Way opent gevoelig, met Weller aan de piano, iets wat hem wel toevertrouwd is. Hierna ontvouwt zich een fraaie caleidoscoop aan ritmes, klankkleuren en vocalen zoals je niet vaak hoort. Het is bepaald niet de enige keer dat Weller verrast: op het meer funky Pick It Up trekt een lekker zeurderige Hammond voorbij en duikt ineens een Spaanse gitaar op. Hier overheen horen we waarschuwende woorden: ‘Pick up the pieces and get them together again… Birds of a feather still fly away’. In The Car is een track die bluesrock combineert met geestverruimende passages. Een ode aan het leven on the road waarop Weller af en toe lijkt te pauzeren voor een moment van bezinning of om gewoon eens naar het landschap om hem heen te kijken. Wederom weigert hij alleen maar recht vooruit te rocken.

Met de zomer in aantocht zijn het toch ook vooral de zwoelere songs die wenken, zoals dat al sinds de begintijd van The Style Council het geval is. Het afsluitende These City Streets duurt wellicht iets te lang maar de elegante, zwoele grooves, de koortjes, de moog, de mellotron en de verrassende vioolpartij werken verslavend. Ook Phoenix, weelderig en knikkend naar jazzrock, is een fijne. Wellers hervonden optimisme is duidelijk: ‘I got nothing on my mind / only love that is coming’.

Het is de vraag of Paul Weller al zijn ervaringen, invloeden en muzikale vakmanschap ooit nog een keer zal samenballen tot het meesterwerk waarin zijn hele muzikale leven samenkomt. Mocht dat niet gebeuren dan is er echter niet zoveel aan de hand. Zijn platen zijn immers vrijwel altijd prima tot uitstekend en Saturns Pattern is daar geen uitzondering op.