Menig rockzanger die in zijn carrière veelvuldig heeft geschreeuwd moet daar op latere leeftijd de prijs voor betalen. Gerenommeerde artiesten als David Coverdale, Paul Stanley en Ian Gillan zijn slechts een paar voorbeelden van zangers die ernstig last hebben van slijtage op de stembanden. Zangers die vroeger wat minder uitbundig te keer gingen, plukken daar nu de vruchten van. Paul Rodgers is een schoolvoorbeeld van een zanger die zichzelf niet overschreeuwde. Dat deed hij niet bij Free en evenmin bij Bad Company, The Firm of als solo-artiest.

Rodgers debuteerde als tiener bij Free in 1968. Inmiddels zijn we vijftig jaar verder en brengt Rodgers met een rits gastmuzikanten een eerbetoon aan de band waarmee hij begon. De zestien nummers zijn een bloemlezing uit Free’s oeuvre en bevatten natuurlijk de grootste hits zoals All Right Now, Mr.Big en Walk In My Shadow. De muzikale uitvoeringen zijn tiptop en misschien zelf wat te netjes want nergens vliegt een solo uit de bocht of wordt er eens flink gescheurd.

Rodgers ‘ warme stemgeluid is om een cliché te gebruiken, net als goede wijn en wint met de jaren aan rijpheid. Petje af voor deze pensionado die ook na zijn avontuur bij Queen nog altijd zijn mannetje staat. De muziek van Free is vaak tijdloos genoemd, maar bij beluistering van die originele albums rijst de vraag of dat wel echt zo is. Vandaag de dag voelt de muziek toch wat oubollig aan. In vijftig jaar pop- en rockmuziek is er natuurlijk wel wat veranderd. Wat eind jaren zestig sterke en originele bluesrock was met uitstekend gitaarwerk van Paul Kossoff en dito baswerk van Andy Fraser, klinkt anno 2018 toch wat gezapig.

Uw recensent kan zich dan ook niet voorstellen dat de jongere generatie hiervoor nog warmloopt. De uitvoeringen van Rodgers en zijn veredelde coverband zijn zeer degelijk en afgezien van een paar kleine frivoliteiten trouw aan de originele versies. Het is perfect uitgevoerde zitkuilrock die netjes binnen de gebaande paden blijft zoals de doelgroep het vermoedelijk graag heeft.