×

Recensie

Rock

12 mei 2019

Paul Gilbert

Behold Electric Guitar

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Mascot Label Group

Behold Electric Guitar Paul Gilbert Rock 4 Paul Gilbert – Behold Electric Guitar Written in Music https://writteninmusic.com

Mr. Big Gitarist Paul Gilbert heeft tussen de bedrijven door al heel wat soloplaten gemaakt. De muziek op die albums varieert enorm, van door The Beatles geïnspireerde popmuziek en melodieuze hardrock tot scheurend gitaargeweld als in zijn beginjaren bij Racer X. Op Behold Electric Guitar slaat Gilbert een nieuwe weg in. De laatste tijd luistert Gilbert namelijk veel naar jazz en dat hoor je duidelijk terug.

Zijn nieuwe album is te kwalificeren als fusion al moeten we er wel bij zeggen dat de nadruk meer op rock dan op jazz ligt. De nummers werden in één take opgenomen om het organische en spontane gevoel te behouden. Gilbert zei daarover: “It’s so easy to make albums with overdubbing and editing these days, but I really prefer playing live and just getting the music to sound right because the musicians, the songs and the performances are good. There is not one overdub on the record. Everything you hear is four guys jamming, listening to each other and making room for each other. The music almost mixes itself that way! And it’s just a great mindset to have. When you know that you won’t be fixing or adding parts later, it keeps your mind very active to get things right.”

Het resultaat van Gilbert’s samenwerking met drummer Brian Foxworth, bassist Roland Guerin en toetsenist Asher Fulero mag er wezen want het album is een revelatie in zijn catalogus. Recent sloeg platenlabel Mascot de plank helemaal mis met Yngwie Malmsteen’s Blue Lightning, maar met Behold Electric Guitar kunnen we een voltreffer noteren. Het is een levendig album vol lange solo’s, melodie, grooves en vette licks. Gilbert is het keurslijf van de popmuziek kwijt en blijkt tot veel meer in staat dan tot op heden gedacht. Havin’ It nodigt aan het einde meteen uit om op de repeat button te drukken. I Own A Building is een charmeoffensief dat klinkt alsof The Beatles fusion zouden maken. Het fraaie Everywhere That Mary Went klinkt als een ode aan Steely Dan. De waterval aan noten die de titel Love Is The Saddest Thing meekreeg boeit eveneens van begin tot eind. Het vloeiende spel op de volgende nummers herinnert aan Jeff Beck in de jaren zeventig. Na shuffle Blues For Rabbit worden de luisteraars getrakteerd op het sfeervolle en ingetogen Every Snare Drum dat herinneringen oproept aan Stevie Ray Vaughn. Gilbert kiest vaak rare titels voor zijn nummers en op dit album is I Love My Lawnmower daar een voorbeeld van. De titel zal wel ingegeven zijn door zijn verhuizing naar Portland waar het wat vaker regent dan in zijn vorige woonplaats. Het nummer is het ruigste van het album en staat vol gierend gitaargeweld. Op de laatste twee nummers neemt Gilbert wat gas terug. Te oordelen naar het strakke spel moeten de jamsessies voor A Herd Of Turtles een genot zijn geweest op bij te wonen.

Mr. Big gooit er binnenkort het bijltje bij neer omdat het juiste gevoel er sinds het overlijden van drummer Pat Torpey niet meer is. Te oordelen naar dit album kan Gilbert prima op eigen benen staan. Een zeer prettige verrassing.



  1. Havin' It
  2. I Own A Building
  3. Everywhere That Mary Went
  4. Love Is The Saddest Thing
  5. Sir You Need To Calm Down
  6. Let That Battery Die
  7. Blues For Rabbit
  8. Every Snare Drum
  9. A Snake Bit My Toe
  10. I Love My Lawnmower
  11. A Herd Of Turtles
  12. Things Can Walk To You