×

Recensie

Rock

10 augustus 2017

Paul Draper

Spooky Action

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: K-scope

Spooky Action Paul Draper Rock 4.5 Paul Draper – Spooky Action Written in Music https://writteninmusic.com

Attack Of The Grey Lantern was het debuut van het uit Chester afkomstige Mansun. De band bewees zijn eigenzinnigheid met dit album en met de opvolger. Met Prince en Bowie als invloeden, een voorliefde voor de tweede kant van het album Abbey Road en meer nog, voor progressieve rock, maakte de band zijn eigen muzikale brouwsel. Het eerste album had zijn charme en bracht de band in het land van Britpop succes. Op het tweede album ging de band los en liet de progressieve invloeden nog meer opborrelen in een mix met invloeden van Prince, Bowie, Radiohead maar ook Magazine en Joy Division. Het was zeker niet een album dat iedereen omarmde. De platenmaatschappij al helemaal niet; na het tweede album werd de band de wacht aangezegd en verboden om de uitzinnige progressieve rockinvloeden nog langer te laten gelden. Die strikte benadering van de platenmaatschappij miste zijn effect niet op Little Kix, een album dat overproductie koppelde aan mogelijke singles,  maar waar de spanning en inventiviteit van de eerdere albums volkomen verdwenen was.

Het einde van de band kondigde zich aan en na vroegtijdig verscheiden van de jonge band, werd er nog een album uitgebracht, Kleptomania, dat in feite niet af was. Tot vele jaren daarna was dat een frustratie voor Paul Draper, de voormalige frontman van de band uit Chester. Pas toen hij, na productiewerk voor onder meer Skin (van Skunk Anansie) en The Joy Formidable ging samenwerken met Catherine Anne Davies in The Anchoress, kon hij het gevoel van het onafgemaakte achter zich laten. De fans van Mansun die eerder al hadden aangedrongen op release van Kleptomania hadden in de tussentijd Paul gevraagd om nieuw materiaal, waar hij al meerdere malen door de jaren heen over sprak, uit te brengen. En na twee ep’s komt dan nu in augustus het debuut van de zanger, gitarist en producer uit.

Het album is een veelzijdige muzikale caleidoscoop geworden waarin Paul in elf nummers stilstaat bij zijn beleving van het einde van Mansun en van de periode daarna. Dat brengt met zich mee dat de titels van een aantal nummers zwart en donker zijn. Nummers als Friends Make The Worst Enemies en You Don’t Really Know Someone Til You Fall Out With Them zijn tekstueel zo donker als de titels doen vermoeden en de muziek ondersteunt die beleving van de nummers. Toch is het niet een album dat per se een negatieve klank in zich draagt. Integendeel: het album is veelkleurig en kent een zeer gedegen productie. Paul is erin geslaagd een album te maken dat de muziek de kans geeft zich in de nummers te ontwikkelen, een plek te bieden waar zijn verschillende invloeden, ook die van de progressieve rock, in verwerkt zijn zonder er dik bovenop te liggen, terwijl het album tegelijk een avontuurlijke zin voor pop en rock bij elkaar brengt. De spacerock van de opener neemt je met zijn pompende bas en wat verspeeld klinkende percussie mee op ruimtereis en de synths klinken alsof ze lichtgevende sterren onderweg zijn, terwijl de gitaar als ruimteafval zwervend ineens in het klankbeeld komt. Far out, man! Dan wordt Poke The Bear opeens een Britpopnummer anno 2017 en pakt Paul je met zijn stem. En het is meer dan dat. Hij schrijft nummers die je meenemen, die toegankelijkheid en frisheid in zich dragen en die dat doen zonder in de valkuil van gemakzucht te vallen. Het is zo’n album dat in nummers blijft groeien en waar je steeds weer iets in ontdekt, zo’n album waar je je aandacht door de tijd wel bij wil houden.

Rijk gearrangeerd en geproduceerd, met plaats voor synthesizers en gitaren, koortjes en steeds tegelijk ruimte in de nummers latend. Het album is niet dichtgetimmerd. De ontegenzeggelijke kracht van het album is dat het vooral een eigen klank heeft en dat Paul er in geslaagd is een album te maken zoals hij dat zelf voor de geest had. De samenwerking met Catherine Anne Davies en met Paul Watson (P-Dub, een samenwerking die teruggaat tot Mansun) heeft hem daarbij zeker ook gestimuleerd. De studiojaren als producer en het samenwerken met anderen hebben hem in zijn muzikale ontwikkeling niet in de weg gestaan. Integendeel, dit album klinkt alsof zijn geest alleen maar meer openheid geoogst heeft, terwijl het beeld dat hij van zijn muziek had, juist meer en meer uitkristalliseerde. Spooky Action mag donker zijn in de thematiek van het album, in hoe het een verwerkingsalbum is van de ondergang van Mansun, als muzikale reis is het een genot om in de caleidoscoop te stappen van de beleving van Paul Draper. Een eigentijds pop- en rockalbum met een diversiteit aan invloeden die samen vooral de eigenheid van het geheel laten horen, dat alles tot ons gebracht met de warme stem van Paul. Je hoort zijn beleving, dan weer gaat die heerlijk over de top. En als de gedachte opkomt: “Wat als Mansun niet uit elkaar was gegaan?” Eigenlijk is die vraag anno 2017 niet eens zo relevant. Spooky Action van Paul Draper doet die vraag na de eerste luisterbeurt al vergeten. Klasse album!

Tracklisting Spooky Action:

  1. Don’t Poke The Bear
  2. Grey House
  3. Things People Want
  4. Who’s Wearing The Trousers
  5. Jealousy Is A Powerful Emotion
  6. Friends Make The Worst Enemies
  7. Feeling My Heart Run Slow
  8. You Don’t Really Know Someone ‘Til You Fall Out With Them
  9. Can’t Get Fairer Than That
  10. Feels Like I Wanna Stay
  11. The Inner Wheel

 



  1. Don't Poke The Bear
  2. Grey House
  3. Things People Want
  4. Who's Wearing The Trousers
  5. Jealousy Is A Powerful Emotion
  6. Friends Make The Worst Enemies
  7. Feeling My Heart Run Slow
  8. You Don't Really Know Someone, Til You Fall Out With Them
  9. Can't Get Fairer Than That
  10. Feel Like I Wanna Stay
  11. The Inner Wheel