Met een (natuurlijk) al lang van tevoren uitverkocht optreden in de Tolhuistuin in Amsterdam Noord overtuigde Johnny Marr zaterdagavond met een geweldig concert. Veel energie, een prima band, prima solosongs, geweldige Smiths-klassiekers, en het super pakkende en inventieve gitaarwerk maakten het een prachtige terugkeer van Marr in Nederland.

Het voorprogramma van de avond werd gevormd door de jonge Engelse belofte Childhood. De band uit Nottingham trapte voor acht uur af en stond dan ook nog maar voor een man of dertig, veertig te spelen. De band maakte het echter wel waar en hun even stevige als warme indierock klonk ook live prima.

Natuurlijk is het bizar dat een grootheid als Marr in de compacte Tolhuistuin staat als hij naar Nederland komt. Het grotere Paradiso was zonder twijfel ook uitverkocht geraakt. Dat stond deze avond echter in het teken van Indiestad en London Calling. Hoe dan ook, het werd tijdens het optreden volkomen duidelijk dat Marr live op eigen kracht volledig kan overtuigen. Met een geweldige speellijst en zijn markante, geweldige gitaarwerk natuurlijk als prachtige bonus wist hij het publiek vanaf de eerste tonen in te pakken. Want hoewel Marr als frontman steeds meer bravoure heeft gekregen, blijft hij natuurlijk in de eerste plaats een unieke gitarist.

Marr en band legden een strakke en regelmatig behoorlijk robuuste sound neer waarbij de tweede gitarist en de bassist de juiste vocale ondersteuning verleenden. Zijn laatste cd, het prima Playland, deed al vermoeden dat het optreden weleens lekker stevig kon worden. Met al zijn podiumervaring zorgde Marr er wel voor dat hij tijdig bleef afwisselen tussen hard en minder hard en tussen solomateriaal en (natuurlijk) songs van The Smiths.

Wat dat laatste betreft was het al gauw raak: Marr opende stevig met Playland en schakelde direct door met Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before, de Smiths-kraker uit 1987. Hoe hoog het niveau van het Smiths-materiaal blijft was ook vanavond weer glashelder. Naast nostalgie was het dan ook gewoon de kwaliteit van die nummers die het publiek opzweepte. Marr strooide de hele avond met songs van zijn legendarische oude band: How Soon Is Now?, met zijn memorabele geluidseffecten, de favoriet Bigmouth Strikes Again, Still Ill (waarop Marr formidabel gitaarwerk liet horen – de moeilijke zanglijn van Morrissey bleek echter iets te hoog gegrepen) en het altijd weer indrukwekkende The Headmaster Ritual (destijds geen single in de UK maar wel in Nederland).

Als een klassieke rockheld hield Marr zijn gitaar regelmatig demonstratief omhoog. Het is natuurlijk dit instrument waar hij in eerste instantie zijn faam aan te danken heeft en hij speelde de hele avond weer met ontzagwekkend gemak. Zijn post-Smiths jaren stonden in het teken van diverse collaboraties maar zijn solo-oeuvre heeft er met zijn twee recente albums eindelijk flink wat extra munitie bijgekregen. Het leverde nog een aantal bijzonder mooie momenten op: 25 Hours was, zoals wel meer nieuwe songs, hard en straf maar telkens wanneer Marr zijn kristalheldere gitaarlijnen inzette betrad de zaal nieuwe dimensies. De ongecompliceerde, catchy single Easy Money werd de afgelopen weken al flink omarmd overal en dat was ook vanavond weer zo. Back In The Box was indrukwekkend en vol stootkracht, net als op het album Playland. Het titelnummer van zijn vorige album The Messenger (2013) was een van de hoogtepunten van de avond; wat blijft dit een mooie song en wat had Marr ook live weer een prachtige sound te pakken, zoals we dat al dertig jaar van hem kunnen verwachten. Ook New Town Velocity, eveneens van vorig jaar, is altijd een fijne song om geserveerd te krijgen.

De back catalogue van Marr is te relevant om niet te omarmen op dit soort avonden en gelukkig vond hij ook nog tijd om weer die prachtige lange versie van Getting Away With It te spelen, de song die hij met Bernard Sumner (New Order) en de Pet Shop Boys onder de Electronic-vlag uitbracht. Daar voegde Marr ook nog een lekker stevige versie van The Clash’ I Fought The Law aan toe. Die zag vrijwel niemand aankomen maar het bleek een gouden greep. Een van de vele hoogtepunten op deze intense avond die Johnny Marr formidabel afsloot met het Smiths-anthem There Is A Light That Never Goes Out. Zo bleef er eigenlijk niets meer te wensen over en kon de zichtbaar opgetogen Marr met een tevreden grijns het podium verlaten.