×

Recensie

Rock

24 december 2017

Orange Glow

Have A Safe Trip, Dear

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Eigen Beheer

Have A Safe Trip, Dear Orange Glow Rock 4 Orange Glow – Have A Safe Trip, Dear Written in Music https://writteninmusic.com

Het is alweer van 2014 geleden dat we op deze site vol lof spraken over het Orange Glow album genaamd Down to Earth. Het singer-songwriter project van multi-instrumentalist Eric Hoogeweg koos er toen voor om resoluut een meer rockend geluid te laten horen ten opzichte van voorheen. Denk aan lo-fi collegerock, lekker rammelend en zonder veel productionele truukjes of ovderdubs. Sindsdien heeft de band rondom Hoogeweg een veel dominantere rol gekregen. Op het nieuwe album Have A Safe Trip, Dear kun je niet meer spreken van een backing band, maar een hechte rockband met bijbehorend samenspel. Enkel de lyrics komen nog exclusief uit de pen van Hoogeweg. Maar er is veel meer veranderd, bijvoorbeeld live visuals shows van VJ Michel de Klein bij sommige shows. We voelden de band dan ook even aan de tand, alvorens we ons gingen wagen aan een beknopte albumrecensie.

Orange Glow

Een mislukt interview, zo kun je het wel een beetje noemen. Toch is dat zeker niet de schuld van de band. Met het persmateriaal kwam een document mee genaamd Frequently Given Answers, een leuke draai aan het welbekende FAQ. Met al deze informatie stelt het ons schrijvers in staat om onze eigen interviews te bouwen.  “De keuze is aan jou. Kies de vragen en antwoorden, redigeer de laatste details. Klaar!”, stond er dan ook aanmoedigend. Wij hebben geen aanmoediging nodig en zijn aan het verbouwen gegaan met de details. Ergens onderweg is er wat fout gegaan:

WiM: Jullie heten Orange Glow, dus je houdt van sinaasappels besprenkelt met glitters? Wat is nog meer een favoriete maaltijd?
Kijk, dat zijn de vragen waarom we (bijna) geen interviews meer geven. Maar: vooral katten.

WiM: Kijk, dat is nog eens een interessante binnenkomer. Toen we hoorden dat jullie album niet fysiek te verkrijgen was schrokken we even. Waar moeten we nu ons bier op zetten? Komen er ooit nog fysieke Orange Glow albums?
Tsjah dat is lastig, dat beseffen we ook wel. “Zeg ‘nooit nooit’, zong Gordon ooit. En toch zal het wel enige wijsheid bevatten. Wij houden erg van LP’s – NIET! van Gordon – maar alles gebeurt tegenwoordig online. Ons eerste album uit 2008 is op CD veel verkocht. De tweede uit 2014 – met vergelijkbare lof en aandacht – toch minder omdat mensen minder CD’s kopen. Ze luisteren vooral op Spotify en iTunes, maar daar zien wij weinig van terug. Onze single Caramel Sunlight kun je daar ook weer vinden, maar het hele album bewust niet meer. En j, wie koopt er nu nog CD’s? Ja wij. En LP’s, dat is ook wel weer wat opgeleefd, maar het is relatief nog steeds een klein groepje. Bijna alles wordt online of digitaal afgespeeld, zeker internationaal zit daar de meeste vraag. Maar als we dan toch ‘nooit nooit’ zeggen, sluiten we niet uit dat we in de toekomst ook wel weer een LP uitbrengen.

WiM: Jullie muziek is behoorlijk veranderd. Waar lijkt het nu op?
Sepultura. Best een aardig bandje, trouwens. Nee, even serieus. Het lijkt echt nergens op, wat ons betreft.

WiM: Goed, bedankt voor jullie tijd!
Heee… relax man. Je weet toch.

Na dit debacle stortten we ons dan maar vol overgave op de albumrecensie, want daar zijn we wel goed in, hopelijk.  Een album dat muzikaal dus niet fysiek uit komt, maar toch tastbaar is in de vorm van fysiek artwork en ansichtkaarten met een aantal lyrics in de vorm van quotes en de visuals die aansluiten bij een specifiek lied. Een lekker speelse manier om je luisteraar toch wat fysiek in handen te geven. Wellicht is het een leuk idee voor de volgende keer om ook stickers met downloadcodes op de kaarten te kunnen plakken? Voor je favoriete track, of heel het album? De kaarten sturen op zich ook al leuk, maar op die maak je de ontvanger echt deel van de ervaring? Vooral die foto’s en kunstwerken op de kaarten zijn leuk bedacht en zijn gemakkelijk aan de thematiek van de muziek te linken: water, de lucht, magie en surrealisme. Het draait allemaal om overgave, je laten gaan, zo lijkt het.

Orange

Keep up The Mysteries”, zo klinkt het dan ook. Een begrijpelijke kreet voor een album vol abstractie, suggestie en metafoor in de lyrics. Neem daarbij dat een mantra-achtige herhaling zowel vocaal als instrumentaal vaak in de muziek terug komt: Zoals in Stealing the Only Sin en Worm Hole goed te horen is. Hoorden we eerder nog een stevige scheut collegerock, dit album is finaal verschoven naar de psychedelica, stoner en space rock, zo bewijst de opener Damania Dancing al dat een stevige gitaarmuur optrekt, speelse toetsen ertussendoor ramt en de ritmesectie voluit door laat denderen. De psychedelische geweldenaars van Monster Magnet is het eerste waar wij aan denken. Dat het nog steeds allemaal niet zo gelikt is bewijst “Slow Down, We Need The Magic”dat na een valse start alsnog op gang komt. Of was dat bewust het “slow down” gedeelte?  Hoe dan ook, het zijn de speelse momenten die dit brok graniet van een album minder zwaar maken: trompet, synths en zelfs een speeldoosje komen langs. Enkel op het catchy Swim horen we de collegerocksound van het vorige album nog even, maar zelfs dan wat psychedelischer. Npgmaals, de trip en het durven overgeven, daar draait het op dit album allemaal om.

Zo staat Orange Glow qua muziek, distributie, persmateriaal en vorm volledig in het nu (en de toekomst). Juist het fysieke roept iets tijdloos op. Iets wat je lekker kunt vasthouden, ophangen, mee kunt knutselen of opsturen naar je beste vriend. Nostalgie met een lekker abstract en mysterieus thema. Psychedelisch en vol overgave.

Beeldmateriaal van Kim Kok



  1. Damiana Dancing
  2. Swim
  3. Stealing Is the Only Sin
  4. Caramel Sunlight
  5. Worm Hole
  6. Slow Down, We Need the Magic
  7. Trip 1