Met een klinkende dikke twee uur set werd vrijdagavond 6 juli 2018 door Neil Young in Quebec naar een legendarische datum getrokken. Met een overrompelende set list vol klassiekers werd het publiek, 80.000 man/vrouw groot, vol in het hart geschoten.

Ik had er eerlijk gezegd nooit over nagedacht, maar toen mijn reis naar Montreal ineens verlengd kon worden en Quebec daaraan toegevoegd werd en daar Neil Young een van de hoofdacts van het festival bleek, ging mijn hart toch wel heel veel sneller kloppen. Neil Young in zijn geboorteland zien, wow! Het rare was ook gelijk bij navraag dat niemand zich hier in Canada kon heugen of hij ooit in Quebec gespeeld had. Ja, misschien in de zeventiger jaren, maar bijna niemand kon daar zeker over zijn. Dat maakte dit optreden op voorhand al zeer bijzonder.

Festival d’été de Québec is een indrukwekkend groot festival en opvallend genoeg heel lokaal. Ook bij het optreden van Neil Young waar 80.000 mensen op afgekomen zijn is maar 10% van buiten de stad afkomstig. Echt ongelooflijk voor een stad van maar ruim 715.000 inwoners (en dan geteld met alle buitenbuurten er omheen). Maar een goede muzieksmaak hebben ze hier dus zeker. En hoe lang Young ook al in Amerika woont hij wordt nog altijd als de verloren zoon gezien.

Gelijk bij de start van het concert weten we dat we een robuuste Young te horen krijgen. Met een moddervette versie van Like An Inca laat hij horen nog steeds meester op de elektrische gitaar te zijn en met dat rafelige volledig eigen geluid nog steeds volslagen geniale dingen te kunnen. Fascinerend toch hoe Young deze song, zo matig klinkend op het album Trans uit 1982, in de jaren naar een super enerverende live versie heeft getrokken. Ook gelijk duidelijk is dat hij in Promise of the Real een groep muzikanten gevonden heeft die exact weten wat Young wil en super gretig zijn.

Met Fuckin’ Up pakt de band gelijk ook maar flink door. Het gitaarwerk is zo heerlijk robuust en overweldigend dat je je gelijk weer verbaast over het feit dat Young toch ook alweer 72 is. Tjonge, zo oud worden is toch wel heel erg mooi. Wat een voorbeeld! Als je je ogen sluit, dus niet naar het podium en de grote beeldschermen aan de zijkant kijkt, zou je zweren dat Young net zo jong is als de muzikanten als waar hij mee speelt. Zijn energie als gitarist blijft overweldigend.

En tja, als hij dan met hartverscheurend gitaarwerk Cortez the Killer inzet krijg ik het natuurlijk te kwaad en ben ik me plots bewust waar ik me bevind. In ‘fokking’ Canada dus, voor het podium waar Neil Young op het podium staat. Ongelooflijk. De versie die hij vanavond van Cortez The Killer neerzet is van een onbeschrijflijke schoonheid. Wat een gigantische gitaarmuur trekt hij toch weer op en wat trekt hij de band constant mee in zijn immer opbouwende gitaarcapriolen. Hoe had de gitaarrock er zonder Neil Young uitgezien? De alternatieve gitaarscene? Ik zou het echt niet weten. Youngs invloed is nog gigantisch veel groter dan we al weten.

Met een wederom heerlijk lang uitgesponnen Rockin’ In The Free World heeft hij het publiek vervolgens helemaal te pakken. Het publiek zingt de teksten uit volle borst mee. Een magisch moment. Voor Young tevens een mooie moment of even een voluit geschreeuwde ‘Fuck Trump’ tussendoor te gooien en het vuur nog verder aan te wakkeren. Zin om met de song te stoppen heeft Young blijkbaar ook niet en hij weet deze steeds weer met stevig gitaarwerk opnieuw aan te jagen.

Met fijne akoestische uitvoeringen van I Am A Child en Lotta Love nemen hij en de band even gas terug. Aangevuld door een door Luke Nelson (inderdaad de zoon van Willie en leider van de Promise Of The Real) gezongen Turn Off The News, en het door Micah Nelson, inderdaad de broer van, gezongen The Ocean. De band herpakt zich vervolgens weer elektrisch en gooit er een spetterende versie van Down By The River uit. Wat een killerversie en wat speelt Young toch weer de sterren van de hemel.

Met een synthesizer, die met kabels als een engel vanuit de lucht komt, zet Young vervolgens de legendarische, tranen trekkend mooie gitaarlijn van Like A Hurricane in. Het concert kan nu definitief niet meer stuk en als er dan walmen van hasj in mijn omgeving voorbij komen is de ideale sfeer wat mij aangaat helemaal definitief geworden. Verpletterende versie ook weer. Een lekker heftige versie van Angry World (en song van het 2010 album Le Noise) volgt daar strak achteraan.

En hoe beter een concert te beëindigen als met Hey Hey My My (Into The Black). In dit geval natuurlijk de vette elektrische versie die met veel geweld uit de gitaren wordt getrokken en tot ware jamlengte wordt opgetrokken en vrijwel zonder snaren nog op de gitaar bij Young eindigt. Wat een fantastische einde van een geweldig concert. Zo memorabel als memorabel maar kan zijn.

Maar Young en zijn band krijgen nog wat extra speeltijd en spelen er nog een mooie Harvest Moon achteraan. Een song die in Canada zoveel impact heeft gehad dat hij door 80.000 kelen luidkeels wordt meegezongen. Magisch moment ook weer. Met Roll Another Number (For The Road), een song afkomstig van het legendarische Tonight’s The Night, sluiten ze het concert zeer fraai dan echt af.

Neil Young en Promise of the Real spelen op 6 juli 2018 op Festival d’été de Québec een legendarisch optreden. Een optreden om echt nooit te vergeten. Young is nog steeds in zeer goede doen. Natuurlijk wat strammer bewegend (nou was hij al nooit de lenigste natuurlijk, maar toch…) maar op gitaar nog heer en meester. En qua stem, juist omdat hij niet zoveel speelt (er staan maar 2 grote zomer festivalconcerten dit jaar gepland), klinkt alles precies zoals we het van hem kennen. Het grote plezier dat je hem ziet hebben met zijn jonge makkers op het podium is tegelijk het allermooiste bewijst dat hij er nog optimaal zin in heeft. Super dankbaar is hij ook. Hij kan het publiek niet genoeg blijven bedanken en blijft op het podium staan tot hij er echt vanaf gehaald wordt. Wat een legende deze man en wat ontzettend blij dat ik hem nog een keer in volle glorie mocht zien.

Setlist Neil Young & Promise of the Real, 6 july 2018, Quebec:

• Like an Inca
• Fuckin’Up
• Cortez The Killer
• Rockin’ In The Free World
• I Am A Child
• Lotta Love
• Turn Off The News
• The Ocean
• Down By The River
• Like A Hurricane
• Angry World
• Hey Hey My My (Into The Black)

Toegift:

• Harvest Moon
• Roll Another Number (For The Road)

Foto’s Young & Promise of the Real: Stéphane Bourgeois; Overzichtfoto: Sebastien Dion

Meer Festival d’été de Québec 2018:

• Melanie de Biasio en Lizz Wright veroveren Québec
• Onvergetelijke Neil Young op Festival d’été de Québec
• Mooie avond met Shai Maestro en Jane Birkin (en orkest) in Québec
• Fraaie Québec zondagavond met M. Ward en War on Drugs
• Energiek Foo Fighters verdrijft de regen in Quebec
• Dave Matthews Band mooie afsluiter Festival d’été de Québec